Xabier Correa Corredoira: «Pinto para sentirme necesario, para sentir o amor da xente»
CULTURA
A Fundación Seoane acollerá desde o venres a primeira retrospectiva dun artista «enamorado da pintura»
23 ene 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Evoca a García Lorca e o seu «escribo para que me queiran». El tamén. «Pinto para sentirme necesario, parte dun país, e si: para sentir o amor da xente, que é o que sentes cando ves interese na túa obra, cando che mercan un cadro e o sentimento inmediato é de agradecemento a esa persoa porque sabes que lle vai servir e ao mesmo tempo estache axudando a respirar». Xabier Correa Corredoira (A Coruña, 1952) fala coa mesma viveza que lle da a súa pintura, en pé, diante das obras de gran formato que pintou nos anos oitenta e que ocupan unha das salas da Fundación Seoane. Será aquí, en catro salas no patio do edificio, onde amosará desde o vindeiro venres a primeira retrospectiva da súa obra, do seu traballo de máis de corenta anos. Tiña nove cando foi con seu pai a Altamira: «Quedei abraiado con aquelas pinturas. Tremíame o corpo. Despois empecei a pintar nas rochas de Santa Cruz, en Oleiros, que para min eran como os lombos dos bisontes».
-¿Satisfeito coa retrospectiva?
-Foi unha proposta do padroado da Fundación. Eu non a vía aínda, non a tiña na cabeza. Cando foi a exposición de Mantecón na Seoane estaba Alberto González- Alegre e falou desta retrospectiva e púxome un cualificativo que me chamou a atención e gustoume, era moi orixinal. (Dixera González-Alegre que Corredoira é un «figurativo e expansivo marabilloso», ademais de «moi amigo dos abstractos vigueses Mantecón e Lodeiro»).
-Pintor, escultor, gravador... ¿Que é vostede?
-Eu o que sei desde o principio é que son artista. Despois os avatares da vida vante levando a unhas disciplinas determinadas. A min, aparte de pintar e facer un pouco de escultura, -que non son escultor, ¡fago un pouco de escultura!- gústame escribir. Teño dous libros de poesía publicados e estou preparando outro. Si teño que facer un traballo metafísico de redución da miña personalidade ao final co me quedaría é co pintor, que é basicamente o que son; e tamén amante, porque esa é a base: un amor xa non so a arte, amor aos demais. O amor non é outra cousa que dar liberdade a outro. Cando queres a alguén o primeiro que fas é confiar en esa persoa. Iso é amar, o outro é poseer, reter, dominar... ¡É a morte do amor!
-Os cadros de gran formato do «Friso das feridas» son dos oitenta, cando estaba en Atlántica, ¿non volve ao gran formato?
-Naqueles momentos as exposicións que estabamos a facer eran en sitios grandes, en Lisboa, Madrid, Barcelona, eran de algunha maneira institucionais. Despois as institucións empezaron a arrefriar respecto a arte, ata o enfriamento total que se está dando en este momento coa desculpa da crise. A arte é un terreo na que non están cómodos porque sae fora do seu control. Ao alonxarse as institucións da arte e volvemos a traballar para un público máis real, volvemos outra vez a pintar para as casas, para a xente. Baixaron os formatos e eu practicamente non volvín a pintar en estes formatos.
-¿Onde estaban estes cadros?
-Catro en museos e os outros envoltos, no meu taller. Están os das crucifixións, os da homenaxe Michelangelo Buonarroti, porque estes catro cadros son as tumbas dos Medicci, en Firenze. Cando as vin quedei patas para arriba, tremíame o corpo. Son unhas pezas moi curiosas porque parece que tivo que saír de Firenze a fume de carozo e entón quedaron inacabadas e hai partes nas que ves as marcas do punteiro, do cincel, non está pulidas. Son unhas pezas tremendas.
-¿Interésanlle as obras clásicas?
-Eu sempre me sentín un pintor moi vinculado a historia da artes. Ao mellor é porque son autodidacta. A miña formación foi viaxando e lendo, basicamente, aínda que pasei por algunha escola, ¡non estou a monte! [risas]. Estiven na Escola de Belas Artes San Carlos, en México; fixen un ano de artes e oficios con Mariano García Patiño; fixen un ano de arquitectura, ademais con moi boas notas, pero despois deixeino porque me din conta que non quería facer casas, que o que quería era pintar. Estaba namorado da pintura. Ese vínculo ca historia da arte fai que te sintas moi vencellado a un sistema de cousas e de algunha maneira tamén te conforma humanamente.
-¿Está mudando a arte?
-A arte deste momento non é unha mutación, non é unha arte diferente a que foi, ¡é a arte de sempre!. O que está pasando hoxe en día ten unhas características culturais, históricas, temporais, porque todo isto é pasaxeiro, pero o que é o estrutural da arte é o mesmo que foi sempre. O problema do artista é o de sempre: poder expresar, poder dar cauce a unha pulsión que temos a partir sobre todo da sensorialidade, que é o primeiro, o que canta nun neno. E despois a carga da memoria, a vida vai escribindo en ti e vai marcando unhas pautas. Entón entre o que tes experimentado e o que tes na memoria fas o caldo perfecto para a todo iso darlle andamios, darlle unha intención imaxinativa e facer o milagre da expresión e da comunicación.
-¿Como xurden as súas obras?
-Ao longo dos anos vaste afacendo a unha maneira de traballar, cada vez eres menos marciano no teu taller, vaste sentindo máis pintor. Eu son un pintor solitario, no son de eses pintores que traballan en fábrica, que está agora moi de moda, Kieffer, ou aquí en España Canogar. Teñen unha industria, con exposicións nos centros de arte contemporáneo de todo o mundo. A preocupación miña sempre foi a de facer unha pintura que respondera a unha necesidade.