Trixésimo primeiro capítulo da novela por entregas «Noire compostela» de Blanca Riestra
31 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Antes de marchar, Abelenda ergueuse e anunciou:
-Por certo, temos a ese alguén na habitación veciña. Apareceu de mañá, tremendo e empapada. Prestámoslle roupa e parece que xa está ben. Quizais fale. Preguntaba por ti.
Touriñán tardou en endereitarse. Petou na porta contigua. Non esperou resposta e entrou. Alí estaba Dafne, sentada no chan coas pernas apertadas contra o peito.
-E logo?
-Nada.
-Que fas aquí?
-Non teño outro sitio onde ir.
-Á túa casa.
-Podes acompañarme un tramo?
Saíron. Touriñán dixo adeus aos gardas da porta que tonteaban entre eles como parvos. Na rúa xa facía bo, a primavera tardía compostelá alardeaba dos seus encantos evidentes. As rúas estaban repletas de xente, as terrazas cheas. Camiñaron sen rumbo. Os dous querían falar pero ningún o fixo. Un mimo na praza do Toural puxo en escena as súas teatrerías silenciosas. Máis alá, unha orquestra de cámara tocaba unha peza de Corelli.
-Entón? Tes algo máis que dicir?
-Que queres saber?
Touriñán deuse conta que a rapaza estaba xogando con el, que coqueteaba, e púxose colorado.
-Es ti a rapaza das cintas?
Dafne tardou en contestar. Pasaron un, dous, cinco minutos. A rapaza colleuno da man sen falar.
-Si, son.
Touriñán sentiuse máis abraiado por aquela man quente entre as súas que pola resposta recibida. Sobrepúxose e fitou os ollos da moza que ollaban para el e refulxían.
-Entón, a cinta é unha falsificación? Se es ti, non pode datar do oitenta e tres, do oitenta catro.
-Por que non?
-Es inmortal?
-Que máis che dá?
Touriñán parouse e soltou a súa man das da rapaza.
-Cambia iso algo?
-Si, cambia moitas cousas. Foi pola túa causa que mataron a eses dous pobres? Espera: matáchelos ti?
-Non, non os matei eu, pero si que foron mortos pola miña causa e pola súa culpa, pola súa cobiza.
-Non entendo nada.
-Vén comigo. Non temas.
E a rapaza bicou ao hombretón.
Atoparon aquela casa maldita estrañamente iluminada. E a Touriñán xa non lle pareceu sombría a rúa, nin cheirento o relanzo, non notou xa máis os rabuñazos na porta. Era coma se o sol de primavera saíra para eles. Bicáronse.
-Levo moito tempo esperándote -díxolle a rapaza.
Cando entraron na alcoba, notou, iso si, que tralo catre, estaban apuntaladas torres e torres de obxectos desaparellados, de libros mutilados, de cedes, de peluches vellas, de roupas pasadas de moda.
-Son recordos, quen non ten morriña doutros tempos?
E entón foi coma se Touriñán volvese a aquel intre perdido que transmitían tan poderosamente as imaxes gravadas, ao intre da felicidade primeira e, transfigurado, volvese a ser neno, a correr polo prado en primavera, e as cereixas retornasen ás árbores e houbese a liberdade e o corpo por estrear e a vida por diante.
Non recordaba canto tempo pasou alí, na ledicia prístina: a rapaza durmía tan docemente que non quixo espertala.
Ergueuse, tiña sede. Na cociña, fíxolle rir a falta de víveres. Só atopou un paquete de galletas e un bote de marmelada de laranxa. Abriu a neveira para ver se quedaba leite. Seguramente non habería, a rapaza vivía nas nubes. Sentíase completo, por primeira vez en moito tempo. Unha sensación de plenitude subiulle dende as entrañas. Era feliz.
E entón, de súpeto, o sorriso xeóuselle nos beizos. Contivo o alento. O mundo ás veces nos regala estes cambios de rasante. Trabucárase. A neveira estaba repleta, pero repleta de botes transparentes cheos de detritos: ollos, linguas, testas de neno, de cabalo, de porco. E, entre elas, sobresaía a cachola cercenada do seu colega Paco.
Non puido facer outra cousa: vomitou.
Resumo
Logo dunha noite en vela, Touriñán visita o bar e pregunta por Dafne. Dinlle que renunciou. Na comisaría, Paco segue doente e a comisaria Abelenda cóntalle que estivo no Arcebispado. Está convencida de que a Igrexa está detrás de todo, que teñen montada algunha organización sectaria, para-eclesiástica, en torno á pobre rapaza. Na súa opinión, recibiron chantaxe por parte dos rapaces e pagaron o pato, ata que os rapaces subiron as súas esixencias e os outros tiveron que acabar con eles.