Vixésimo cuarto capítulo da novela por entregas «Noire compostela» de Blanca Riestra
24 ago 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Aquela noite na casa, Abelenda estivo un pouco máis excitable que de costume. Os seus fillos queixáronse repetidamente do seu mal humor. Por enriba, o rapaz maior, Lucas, tivo que aturar que lle confiscaran o portátil.
-Non sabes as cousas que hai por aí adiante, a partir de agora vouvos sacar o wifi.
O marido tamén protestou. Non entendía que tiña el que ver coas medidas coercitivas da súa dona. Estaba canso e quería ver os novos capítulos de House of cards. Pero non houbo xeito de facela ceder, parecía que viña de lle ver as orellas ao lobo.
O marido cociñou enerxicamente spaghetti alla carbonara e os seis xantaron en silencio coa televisión acendida. O silencio podíase cortar cun coitelo. Abelenda ergueuse da mesa e apagou o sinal, xusto cando nas noticias empezaban a facer un percorrido sobre os últimos sucesos da crónica negra en Compostela.
Abelenda detestaba o estilo informal da presentadora. Falaba de despeces, crimes pasionais, violencia de xénero e o que se prestase, baixo unha mesma luz informal e marabillada. Ademais, o seu xeito de recalcar as verbas «crime» e «crueldade» coma se fosen manxares mastigables parecíalle insoportable, punible aínda, e dáballe gañas de berrar.
O seu marido ollou para ela con desconcerto.
-Problemas na chamba?
Abelenda pensou apertando a fronte, logo foi sucinta.
-Non me gusta un pito que me chamen Marisol.
Máis tarde, na cama, rodeada de dosieres, mentres o seu home lidaba cunha novela histórica sobre os Trastámara ou o Mariscal Pardo de Cela, cos anteollos na punta do nariz, Abelenda abondou no asunto.
-E sabías ti que a internet posúe unha esquina lodosa, coma quen di?
-Ti non te preocupes. Temos o Facebook dos rapaces monitorizado á perfección. Todos levan perfís pechados e eu son o seu máis grande amigo.
Deixou o libro sobre o embozo.
-De todos os xeitos non sei por que te amolas, eses rapaces non falan máis que de fútbol: na rede e mais no mundo analóxico. Saíron máis ben monotemáticos.
Abelenda calou. Deixou o canutiño que a tiña ocupada sobre a mesa de noite.
-Lémbraste de cando nos coñecemos?
O seu home suspirou: así que estaban listos para unha longa sesión de lembranzas románticas. Non estaba certo de ter forzas para tanto. A aquelas horas xa non era quen de dar palique. Pero volveuse para Abelenda e viu que tiña o cello contraído. Estaba verdadeiramente preocupada.
-Cando nos coñecemos a cidade era outra.
-Muller, todo cambia. Agora hai moita máis peregrinación -sorriu-. O que, ao meu entender, é un pesadelo.
-Seica é bo para o pequeno comercio.
-Pero se hai cada día máis franquicias.
-Iso que terá que ver.
Abelenda endereitouse no leito.
-Non é iso. A cidade na nosa época era moito máis fermosa.
-Ti non te lembras, pero eu si, de ter visto a Emilio Cao e a Guillermo Rojo tocando a guitarra nas escaleiras da Quintana.
Abelenda afogou unha risiña. Emilio Cao sempre fora súa perdición. Tocar a frauta no Courel.
-Se puideses ficar vivo toda a túa vida, sobrevivir a todos os teus contemporáneos, faríalo?
-Muller, esa é a grande traxedia dos inmortais. A túa cuestión esixe un bo ciclo de cine vampírico.
-Non creo que sexan vampiros.
-Estás a lidar con vampiros?
-Non caerá esa breva. Serán pillabáns coma todos.
Ámbolos dous calaron.
-Lémbraste dos oitenta na cidade?
-Ti case non naceras, pero eu si que me lembro, si. Tempos revoltos.
-Din que houbo un ano, no oitenta e tres exactamente, coido que ocorreron máis crimes violentos na cidade que en toda a década en Galicia.
-Compostela é capital con tódalas consecuencias.
RESUMO
Touriñán, Paco e a comisaria Abelenda discuten na comisaría pola falta de indicios no caso dos rapaces mortos. Touriñán afirma que non hai nada. Paco rebátelle que si que hai unha proba: a cinta VHS atopada no cuarto de Xurxo, onde a rapaza baila e se dirixe a cámara. Touriñán responde que a gravación é inofensiva. Paco terza que hai algo moi estraño na cinta, pois a gravación data de hai trinta e catro anos e a rapaza que aparece nela non cumpriu aínda vintecatro.