Manuel da Cunha: «O pan fálame»

Por Pablo Portabales

CARRAL

MARCOS MÍGUEZ

Panadero de Carral, aunque oriundo de Portugal, Manuel da Cunha dice que es feliz dando paseos por el campo, escuchando la radio... pero, sobre todo, «vendo como medra a masa».

11 sep 2016 . Actualizado a las 05:00 h.

Habla gallego con algo de acento portugués. Se declara muy observador. «Tamén escoito moito. O pan fálame. Solo con velo dígoche os defectos e virtudes que ten», sentencia. Dice que es una persona creativa e intuitiva. Esta última virtud también dicen que la tiene Amancio Ortega, el número uno de la lista Forbes. «Para chegar aí hai moito que rascar», comenta sonriente Manuel da Cunha Pereira, propietario de un grupo de tres empresas que dan empleo a 106 personas y consumen 5.000 kilos de harina a diario. «A final de ano crearemos unha cuarta para englobar as outras tres», explica. Charlamos en Tabeaio, en la primera tienda que abrió hace ahora 30 años. Se trata de un despacho pegado a una nave de 2.500 metros cuadrados donde elaboran también empanadas y bollería. Muy cerca, en el polígono de Os Capelos, están a punto de terminar las obras de ampliación de otra factoría que van a dedicar casi en exclusiva al pan y que ocupa 4.500 metros cuadrados. «Toca facer cambios. A empresa está crecendo e hai que investir en ampliacións, novas liñas, máis persoal... E co tempo abriremos máis tendas», relata. En la actualidad tienen 14 panaderías y cuentan con 800 clientes diarios. «En total creo que os nosos produtos chegan a 55.000 ou 60.000 persoas tódolos días». ¿Y se puede hacer pan de manera artesanal con semejantes volúmenes? Manuel se pone serio. «Mecanizamos o que non ten valor engadido, o resto é artesán. Hai labor manual, das persoas. En pan artesán somos os primeiros de Galicia», sentencia.

De Chaves a Carral

Oriundo de Chaves (Portugal), dice que es de la frontera sin río de por medio con el país vecino. «Da raia seca. Son raioto». Aunque conserva algo de acento lleva más años de su vida en España. Tiene 60 y con 23 aterrizó en Galicia. Mientras charlamos aparece su mujer, de Carral, con la que lleva casado casi tanto tiempo como el negocio. Son padres de dos hijos de 30 y 27 años que también trabajan en la empresa. Ellos tienen una vida más fácil que el progenitor. «Cando cheguei a Carral tiven que cargar moitos sacos. Non sei como non estou morto porque houbo mañás nas que descarguei 500 sacos de fariña. Eran de 50 quilos cada un. Pero penso que para o lombo é peor o embrague. Fíxenme autónomo e durante uns anos compraba pan en Carral e ía vendelo a A Coruña. Traballei moito no reparto», recuerda. Ahora dice que trabaja «de oito a oito. Paro para comer algo e non durmo a sesta. A verdade é que non teño horario e o teléfono sempre está acendido, excepto cando quedo sen batería». Dice que come pan todos los días y en todas las comidas y asegura si un médico le obligase a dejarlo «sería un problema grave». Es un apasionado del negocio, de las harinas, de las levaduras... «Sempre estiven ó tanto das novidades do sector grazas a revistas especializadas. Hai que apostar polo I+D+i. Temos que ir cara as etiquetas limpas e investigar para facer produtos cada día máis sas», indica este hombre al que le gusta «estar na finca onde temos plantado trigo autóctono».

Un soñador

«Creo que son bo coa xente. Non son faltón nin de enfadarme. Son máis ben humano e sensible, pero iso teñen que dicilo os traballadores», analiza Manuel, que considera que tiene las tres tes: «son tenaz, teño talento, aínda que quede un pouco soberbio dicilo, e traballador», confiesa. También se ve como buen comunicador «honesto e humilde. Non teño vicios. Comer tódolos días á mesma hora é a felicidade. Vivo con poucos recursos». Afirma que también es feliz dando paseos por el campo, escuchando la radio y, sobre todo, «facendo moletes. Agora ando nas labores de xestión pero sería feliz se diso se encargasen outros e eu poder dedicarme a facer pan, ver como medra a masa... As claves son a boa fariña, o bo amasado e as boas levaduras equilibradas tanto en cantidades como en tempos de fermentación», comenta Manuel, que una y otra vez lleva la conversación hacia el mundo del pan. «Sigo soñando, estou metido en moitos proxectos», me cuenta mientras vamos en su BMW a la ampliada nave de casi 5.000 metros que inaugurará el 22 de septiembre.