Cereixo semella un cadro. É coma unha aldea imaxinaria, pero real. Un deses lugares que cando un os atopa por sopresa pode sumerxirse nos profundos túneles da historia adobiados cunha natureza de privilexio. Alí, á beira do río Grande do Porto, xurde un mundo de arte, de pedra, de pasado, de paisaxe... Silenciosa coma o río que baixa calado ao encontro co Atlántico. Só os chíos dos paxaros poñen a banda sonora ó espectáculo. Na súa igrexa románica consérvase unha importante e exclusiva representación epigráfica do traslado do corpo de Santiago. Está no tímpano sur. Dentro tamén están unhas trabes de madeira decoradas que poden ser das máis antigas de Galicia do seu estilo que se conservan. Hai uns días, naquel santuario da fermosura e despois dun percorrido guiado por Víctor Santos e Manuel Rial celebrouse un concerto do circuito Espazos Sonoros, o primeiro do plan anual. Au dieu d’amors. Nas orixes do amor cortés. Le Miroir de Musique encheu de notas medievais as paredes centenarias. Un bocado exquisito, deses que hai que saborear moi amodiño, mastigado de vagar para gozalo máis tempo. Ó público fervianlle as mans e ata tres veces os músicos interpretaron pezas de agasallo.
O regalo de Espazos Sonoros chegou á Costa da Morte por primeira vez grazas ao interese de Belén Bermejo, á disposición do rexedor de Vimianzo e á colaboración do párroco, Pedro Zas Esmorís, un vello clérigo sempre moi preocupado polo devir dos seus fregreses. O seu historial de participación en entidades é moi longo. Agora anda ben magoado. Hai que ter moita fe para, nas súas condicións, atender o día a día das súas parroquias.