Os choqueiros de febreiro petaban nas portas e desde o fondo das cociñas respondían voces gastadas de carburo. Unhas mans vellas pousaban nas súas filloas, un anaco de broa, unhas roscas do Couto. Os choqueiros collían as esmolas sen cantos nin risas. Nas súas facianas ríxidas, só os ollos brillaban detrás. Ollos de nenos silenciosos que nun agocho, tiraban as caretas para rilar nas roscas, nas filloas e na broa. Nas horas baixas da tarde pasaban pola estrada baixo o ceo gris, pisando nas pozas, ollando distantes as fiestras das casas de luces murchas. A miña avoa durmía no cuarto contiguo. Sentíaa remexer entre os cobertores. Á veces, antes de durmir viña a carón meu. Nun recanto do cuarto había unha urna de madeira oscura cunha imaxe da Virxe dos mariñeiros, ante a que ardía día e noite unha candea. Aquela luz acompañaba o meu desvelo, mentres a avoa me contaba historias de cando nena en Corme, dos seus irmáns, dos barcos que o temporal levara contra os petoutos da illa da Estrela, escachando as súas proas e levando a morte ás tripulacións.
Choveu toda a noite. Sentín millóns de gotas de auga sobre a terra. Sobre as nogueiras, sobre os loureiros. Ensumido e atento a un tempo, o meu corpo aos poucos ía quecendo ao abrigo das mantas; veume un arreguizo ao pensar nos choqueiros, nos paxaros engruñados entre a ramalla, ao abeiro das silveiras e as sebes do xardín. Pensei pedirlle á avoa que deixara o portón do cabanote aberto en noites coma esta, para que os choqueiros e todos os seres do xardín e do monte puideran abrigarse. A choiva inmensa foi enchendo as leiras dunha auga alodada que escorrega en fervenza polos camiños. Á maña seguinte fun ver o río. Achegueime polo malecón e contemplei o val asolagado. Ducias de pequenas lagoas dábanlle un aquel de paisaxe lacustre que me facía acordar antigas láminas de lonxanos lugares.