Marina Muxía impulsa con fuerza las velas del turismo y la hostelería local

Juan Ventura Lado Alvela
J. V. Lado CEE / LA VOZ

MUXÍA

Ana Garcia

El puerto de la localidad ya empieza a quedarse sin plazas para yates grandes

22 jul 2018 . Actualizado a las 05:00 h.

«¿Se se nota? Nótase moito. A mediodía tamén, pero aí as oito-nove da tarde empézanche a vir grupos de franceses, italianos, ingleses... E grupos bos: xente de 50 e pico anos que se poden permitir certas cousas. Por exemplo, este día tivemos uns que ían da zona da Coruña á de Vigo e pararon ao baixar e ao subir». Así resume Manuel Antelo, de A Casa do Peixe, el impacto que tiene en su negocio el buen ritmo que ha cogido Marina Muxía y la implantación en la localidad del turismo náutico. «Todo o que veña: un pouco de peregrinos, un pouco de caravanas, un pouco de iates é bo, porque os invernos fanse moi longos», sentencia.

Una impresión en la que coincide plenamente Álvaro Rodríguez, del restaurante que lleva su nombre, también uno de los más reconocidos y con mejor crítica del pueblo. «Non é casualidade, senón que están facendo as cousas ben. Eu pensaba que era sentarse e esperar pero as cousas non son así, porque o porto xa estaba aí e non funcionaba nada. Agora hai unha xente nova, con ganas, que se move e que me parece que están empezando a recoller o froito do seu traballo, porque se ve un goteo de xente constante. Incluso no inverno tamén tés dos que se veñen abrigar polo mal tempo», detalla el hostelero, que conoce a mucha gente con historias curiosas a través del náutico. «Hay unha familia que creo que son irlandeses que deben levar vindo uns 10 anos. Teñen un catamarán enorme e eles tamén son enormes, de dous metros para arriba. Van sempre a Sudáfrica e dunha vez trouxeron a uns amigos que acabaron comprando unha casa en Viseo», relata el hostelero, que también destaca la presencia no solo de turistas, sino de trabajadores, generalmente jóvenes, que llevan los barcos desde los astilleros de Francia hasta sus clientes, también en África o en otras partes del mundo, por lo que utilizan Muxía como escala. Además, pone el acento en «o kayak, a vela e a todas as actividades que fan» y que, a su juicio, revierten en el pueblo.

A ese buen ambiente que se genera entorno a Marina Muxía, con trasiego continuo de gente y sensación de que el pueblo cobra más vida, también pone el acento el agente de la Policía Local Manuel Blanco, quien destaca que no recuerda «nin unha soa actuación que tiveramos que realizar nin nós nin a Garda Civil no entorno do náutico». Prueba de que se trata de un turismo sano, de corte familiar, que poco tiene que ver con los disturbios, las molestias para los vecinos o el daño al medio ambiente.

Desde Cataventos, la empresa que gestiona Marina Muxía en base a un convenio con Portos de Galicia, Marcos Trillo explica que la temporada se está comportando de manera bastante positiva: «Non podemos dicir aínda o que serán os datos globais a finais de ano, porque se retrasou todo bastante polo mal tempo. Tamén varía duns días a outros, pero cinco-seis barcos novos vainos habendo todos os días». Lo que más destaca es que «a xente cada vez queda máis días. A promoción realizada a nivel internacional funciona, isto coñecese máis e os barcos xa veñen con reservas, sabendo o que hai». La mayoría de los cruceristas siguen siendo centroeuropeos e, incluso, cada vez más del norte del continente. «De Portugal para abaixo si que non vén case ninguén. Estamos moito máis preto de Francia que de Barcelona», añade.

Con sus 232 plazas, el puerto ya se está quedando pequeño y no porque falten amarres, sino porque no se adaptan a la demanda. «Ninguén contaba moito con isto, pero os clientes cada vez traen barcos máis grandes, de 13-14 metros, cando hai nada un de 10 xa era grande. Fáltanos sitios para os de 14-16. Incluso cando veñen dous xuntos de 20 ou máis xa temos que dicir que non, porque eses só se poden poñer nas zonas exteriores do martelo», concluye Trillo, para dar una idea de lo que han cambiado unas instalaciones por las que hace un lustro casi nadie daba un duro.