Sentado no cimo do Monte Branco, moi preto das pedras onde noutrora Uxío Novoneyra contemplara entre a néboa, Laxe, e máis lonxe aínda, perdéndose no océano como o lombo da balea, Arou, contemplo neste serán xa vencido, o río entregarse manso e solemne no berce do seu esteiro. Repouso ou submetemento, as augas do Anllóns flúen cara ao mar cando en Corme acenden as primeiras luces.
Neste mesmo lugar imaxinei, aínda non escrito, o poema que Pondal escribira coma un epitafio. Aquí, neste promontorio areogo e vougo, fáiseme revelador o carácter visionario que proxecta a súa ollada cen anos despois. Nos días primeiros de marzo comezan as chegar as primeiras aves migratorias. No xardín da casa da Ponteceso, nas sebes e nos buxos, pousa o paporrubio. E nas dunas da Barra as aves mariñas encontran solaz e acougo da fatigada viaxe. Chegan as primeiras anduriñas para seren contempladas polo poeta. Elas preguntan polo bardo. Pousadas no aleiro, onde os seus niños vedraios, notan a súa ausencia. Mais as brisas da Barra, temendo revelar algo secreto, nada van dicer ás lixeiras vagamundas. O seu fondo xemido non se vai ouvir. Cal teme dicer esquiva nova.Lembro o poema. E cito os seus versos. Nada me consola neste serán. Creo que Pondal non é un poeta dominado por unha fonda saudade do pasado. A súa voz, feérica, premonitoria, invoca o tempo que hoxe, nos tempos de desleixamento que nos foi dado vivir, segue a nos chamar para regresar a un camiño que xamais debéramos ter deixado.
Regresarei ao promontorio. Será nos primeiros días de marzo, cando nas noites da primavera cante a avelaiona nos camelios da casa que se olla nas augas medradas da maré.