Eu xa sei
que quizais
a poesía non sirva
para gran cousa.
quizais, non sirva
como moeda de intercambio
nin para estatísticas de macroeconomía
quizais non sirva para reunións altos executivos
nin para colar na marxe superior direita dos currículos
onde submisos encadear á infancia
quizais non sirva para asembleas abertas
nin conferencias nacionais, nin comités de empresa
nin para levar bandeiras vermellas negras lilás nas manifestacións
quizais non sirva para acordos reguladores de emprego
nin convenios colectivos
onde trabar plusvalías roubadas
direitos secuestrados
nin para folgas xerais
nin para desafiuzar
o rosto cruel, abusón e inhumano
das ditaduras invisíbeis.
Eu xa sei
que quizais
a poesía non sirva
para gran cousa.
e ao mellor só sirva
para ser un perseguidor
un perseguidor da voz interior
que revolutea fuxidia
como notas dun saxo tenor
un perseguidor
que sabe
que xamais
será quen de alcanzalas
van sempre
centésimas de segundo
por diante do seu xesto
Eu xa sei
que quizais
a poesía non sirva
para gran cousa.
e quizais
só sirva
para saber da liberdade efémera
para pechar os ollos húmidos de chuva
para ir lendo ese verso
o poema que te escribe
a palabra
que di
exactamente
aquelo
que te queima
e abrasa
nos
días
efémeros
e
grises.