Hoxe non vou pasar polo colexio electoral. Heime erguer tan tarde como me deixen os cativos. Poida que leamos algún libro e que despois xoguemos co barco pirata. Non me agardan en ningunha mesa. Votei por correo. Tróuxome a carteira as papeletas á casa. Vendo as desorbitadas bolsas que lle sobresaían debaixo dos ollos, dubidei se debía asinar ou darlle unha aperta.
-Nunca tanto traballo tivemos nunhas eleccións. Eu non sei se quedará alguén neste municipio que o día 26 vote en urna.
Despediuse e pareceume que o carriño que arrastraba estaba tan fatigado coma ela. Comprobei o paquete postal. As papeletas do Congreso, a do Senado e a tarxeta do censo. Todo correcto. Co entusiasmo baixo mínimos, deixeino enriba do escritorio.
Un par de días despois, pasei pola oficina comarcal de Correos. Diante de min había dúas ringleiras. Agás unha señora maior, o resto eran mozas e mozos. Algúns estaban francamente nerviosos. Comentaban entre eles se había que cubrir un impreso, se a tarxeta do censo debía ir ou ou non... Pensei na miña primeira vez. Tamén foi un mes de xuño, pero de 1993. Daquela collín a papeleta cun estraño formigar nos dedos e achegueime co corazón furiosamente alegre á mesa.
Volvín mirar a rapazada que tiña diante e logo o reloxo. Faltaban pouco para as dúas. En apenas media hora sairían os pequechos da escola. Daríame tempo a coller peixe? Algo doado de facer, que non levase demasiado tempo... A fila foi avanzando entre as miñas divagacións. Cando xa estaba para desistir, o empregado chamou por min:
-Un veterano coma ti non quererá tamén instrucións?
-Non quero dar traballo. Confórmome con que non abrades o sobre e me cambiedes a papeleta.
As dúas mozas que estaban no mostrador do lado miraron alarmadas. O tipo esbozou un sorriso ladeado e recolleu a miña documentación. Logo de comprobar o carné e teclear os datos, devolveumo chiscándome un ollo.
-Por riba de non ter que pagar, aínda queredes votar a quen vos peta!
Entrei apurado no supermercado. As dúas e cuarto. Se hai algo que non lle gusta aos rapaces é ver como á hora da saída non hai ninguén agardando por eles. A profesora devólveos para dentro e alí esperan contrariados, axexando detrás do cristal da porta con cara de notarios.
-Dáme unhas meigas, por favor!
Saín a paso acelerado. Tiña aparcado o coche a poucos metros, diante mesmo dunha desas pequenas froiterías de toda a vida. Detívenme diante do escaparate. Había unha caixa de cereixas. Non resistín a tentación de mercar as primeiras do ano.
-Aurora, ponme un quilo, teñen unha pinta estupenda!
Nalgún punto concreto do traxecto ata a escola veume á cabeza o inicio de Que me queres, amor? Xa na casa, mentres que os nenos agardaban impacientes na mesa polo xantar, non fun quen de reprimir o impulso. Como arrancaba exactamente aquel primeiro parágrafo? Busquei nun andel. Alí estaba o exemplar, encaixado entre a penúltima novela de Jaume Cabré e a primeira de Donald Ray Pollock: «Soño coa primeira cereixa do verán. Doulla e ela lévaa á boca, mírame con ollos cálidos, de pecado, mentres fai súa a carne. De repente, bícame e devólvema coa lingua. E eu marcho tocado para sempre, o óso da cereixa todo o día rolando no teclado dos dentes como unha nota musical silvestre».
A memoria asociativa é complexa. Non estou seguro se o que me fixo lembrar o libro de Manolo Rivas foron as cereixas ou a nostalxia do día que fun votar por vez primeira. O que si teño claro hoxe son dúas cousas: que este domingo non agardan por min en ningún colexio electoral e que, despois de asinar na PDA, deberíalle ter dado a aperta á carteira.