Fóra de cobertura
POR RAMÓN VILAR LANDEIRA
Naquel verán de 1988 non existía o Banco Central Europeo (BCE). Mario Draghi era un profesor universitario que xa entrara pola porta grande do mundo das altas finanzas como executivo do World Bank, esa entidade que declara combater a pobreza. Logo virían Goldman Sachs (que lles vou contar?), a presidencia do Banco de Italia e finalmente a do BCE.
Nós andabamos a outras cousas. Pasáranos a idade de tirar petardos, pero non acababamos de converternos nos mozos que queriamos ser. Moi ao noso pesar, eramos invisibles para as rapazas. Aquel mes de agosto foramos a Santa Marta en moto. Despois de vinte quilómetros de travesía por pistas e de mercar tabaco a escote en Cerceda, entramos no campo da festa de Soandres facendo o ridículo (iso pénsoo agora, claro). Triquitriquitriquitriqui, cantaban os nosos raquíticos motores trucados
Alí estabamos aquela manada de quinitos: Colonia, raia a un lado, peito inchado e tufo a gasolina mal queimada; dispostos a comer o mundo, con esa fame que dá a adrenalina aos catorce e aos quince anos. Tiñámoslle o mesmo amor ás nosas derbis que o que lle podía profesar Marlon Brando á súa Triumph en The Wild One. Non sei quen lla mercara a el, a min foi miña madriña. Xuraría que os demais tamén lla tiñan que agradecer, en maior ou menor medida, ao Imserso e ás pagas da agraria.
Aparcamos os ciclomotores e fómolos asegurando uns aos outros con cadeas e fechos. Repartimos os cigarros e achegámonos á verbena. Despois de gastar no tiro a maior parte do orzamento nocturno, os máis veteranos puxeron un reto. Había que pedirlle a bailar a algunha rapaza. Pouco importaba que a interpelada dixese que si ou que non, o único que non era aceptable era non intentalo. Prefiro non reproducir as consecuencias que tiña o feito de non superar a proba.
Afrouxáronme as pernas e notei cóxegas en todas e cada unha das ramificacións sanguíneas do corpo. Víctor marcou o obxectivo: aquela! E aquela era a que lle pareceu a máis guapa da verbena. Coincidimos en que non se equivocaba. Establecemos a orde. Primeiro pídelle este, despois estoutro, logo...Eu demandei, implorei, ser o último dos oito. Quería adiar todo o posible aquel momento.
O primeiro dos pretendentes saíu disparado ao encontro da bailarina. Todos vimos como ela negaba coa cabeza. Foi o segundo, nada. O terceiro, tampouco. O cuarto, non. O quinto, máis posibilista, fixo un crebo e pediulle á amiga dela. Esta si que aceptou. O sexto non quixo saír: Isto é unha parvada, dixo para eludir o envite e resignouse á consecuencia. Arrancou o sétimo tan ás bravas que máis que bailar semellaba ir facer full contact. Fóra. Aló foi o sétimo. Auga! Tocábame. Tiven a tentación de fuxir e deixar que me tragase a noite. Dende o outro lado ollábanme divertidos os que xa pasaran a proba. Sabía que estaban apostando se me ía atrever ou non. Apertei os puños.
-Bailas?
Non agardei a resposta. Cando me dispoñía a regresar para onda a manada, notei que me pousaban unha man no ombro.
-Non me pediches para bailar?
-Pedín.
-Pois a que esperas?
Non daba crédito. Pregunteille o nome. Díxomo (non me acordo). Tivo que sentir o meu tremor de mans á altura da súa cintura. Como non sabía que máis lle dicir, non falei máis. Acabou a canción e, aínda incrédulo co sucedido, marchei sen me sequera despedir.
A memoria e as súas bifurcacións son unha caixa inesgotable de sorpresas. Non a volvín ver, nin me lembrara máis dela ata hoxe. Nun vídeo dous homes suxeitaban unha activista que subira á mesa de Draghi clamando contra a «ditadura do BCE». Pareceume tan fermosa que dubidei se algunha vez bailara con ela nunha noite de verbena.