Hai xa uns días que o sol madrugador anuncia o bo que virá, e que non necesariamente ten que ir ligado ao verán. Na beira do Anllóns de Carballo medra xa o fiúncho, por máis que aínda lle falten algunhas voltas para recender. Ten a facultade de saír por sorpresa, mesmo na beira da avenida de Negreira. Carballo faría ben en mirar cara ao río. Cando un vai dende a ponte da Milagrosa ata a de Bértoa, sobre todo agora en primavera, alí hai outro mundo. Un mundo verde, de auga que canta, de xente que corre (pero non leva présa), de xente que anda (non só cubre pasos), de xente que fala (e non só por obriga...). Nun deses chíos lanzados ao espazo virtual infinito e que nunca sabes onde van caer quixen describir ese tempo no que todo o bo está por vir: «Dez da noite. Os rapaces xogan no xardín municipal. Colgo a roupa fóra. Outra vida é posible». Alguén respondeu: «Claro, o que pasa é que nola perdemos». Hai días nos que a rutina non deixa ver nada: nin nenos xogando, nin fiúncho medrando, nin xente andando. A veces é cuestión da vida, por necesidade. Outras, non. Outras é o propio ser humano o que busca os mecanismos para negarse todo. Recolle Paul Watzlawick en El arte de amargarse la vida (ten a etiqueta de ser bestseller) unha curiosa dualidade: «Fue la antropóloga Margaret Mead quien propuso la pregunta capciosa sobre cuál es la diferencia entre un ruso y un americano. El americano, decía ella, tiende a fingir dolor de cabeza para disculparse de una obligación social molesta sin llamar la atención; el ruso, en cambio, necesita realmente tener dolor de cabeza». A veces somos nós os que ensarillamos as cousas para non ter vida, temos a capacidade de producir os motivos de desculpa e quedamos a gusto coa conciencia. Din que non hai cousa peor de soportar que unha serie de días bos. Pero que ben sentan intres tan pequenos como o último raio na terraza, o último paso pola beira do Anllóns, a última risa que chega de fóra dende o parque. Canta o cuco polas mañás: hoxe pode ser un bo día para non poñer escusas. E fuxir.