Onte e máis hoxe celébrase o día mundial das aves. Non hai que confundilo (xa sei que ninguén o fai) co día mundial das aves migratorias, que é aló por maio, o das flores cuberto. As aves, as nómades e máis as sedentarias, son aínda unha das asignaturas pendentes da Costa da Morte. Certo que medraron os observatorios (Carballo, Cabana, o encoro de Fervenza...), que os expertos falan e publican cada vez máis, que aumentou a protección (a Rede Natura, coa ZEPA, aínda lle dedica bastante a esta comarca), e que cada vez existe máis concienciación do valor de ter un espazo que, nalgúns momentos do ano, parece un santuario, pouco explotado para o turismo ornitolóxico, tan avanzado noutros puntos de España. Todo se andará, porque nesta zona, as cousas, desde as asociacións de turismo ata as autovías ou os paradores, van ao seu ritmo.
As aves, para a maioría, seguen sendo unha cousa do día a día. Os patos que se ven na Ponte do Porto. Ou os que hai no Anllóns, polo paseo, da estación cara abaixo. Da nada pasamos a ter unha pequena manada apreciada polos camiñantes. As aves son as andoriñas que chegan a principios de abril e marchan en setembro, antes de que se recollan as fabas. Veñen, fan ou refán os niños nas cortes, crían unha nova xeración, ensínanlles a voar, debuxan rasantes mentres recolles a herba seca, e de súpeto un día de setembro collen e marchan cara o sur. Así, sen máis. Se tivera que resumir a vida agraria condensaríaa no millo e nas idas e voltas das andoriñas.
As aves, as nosas, son as pegas que tamén se ven estes días, moitas veces por parellas, como as rulas (sempre). As pombas no alto da casa, nos buratos do faiado, con ruídos que nos eran tan característicos de nenos, e xa non. Ou as curuxas, buscando sitio no palleiro e en casas vellas, facendo ruídos máis fortes ca o bruar das vacas. Ou os corvos, nada de feros nin de Xallas, como dicía Rivas, senón covardes: escapan cando te ven a 100 metros. Ou o cuco: cantando e erguendo o rabo a cada son, solitario e esquivo. E fermoso. Ou os miñatos, os da boa vista e paciencia indefinida. Uns e outros forman parte da nosa vida, sobre todo cando estabamos nas nubes.