«Ao baixar do coche na praza, entrou no paseo como se quixera absorber todo o aire e todo o mar. Estaba impresionado e case lle dá unha volta cando lle presentei á sorpresa, a Arsenio. Facíalle reverencias, sorríalle e dáballe as grazas coa mirada. Sacaron fotos e fotos a cada paso do traxecto ata o Beiramar»
01 may 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Cada vez que vexo en Caión un autocar sempre miro para el agardando que veña ateigado de xaponeses cos petos cheos de yens para gastalos todos aquí. E non perdo a esperanza.
Edu é un galego que hai uns vinte anos montou en Barcelona unha empresa. Un día -creo que da primavera de 2004, pero puido ser de 2003- chamoume para pedirme que orientase na Coruña a un xornalista xaponés que viña facer unha reportaxe sobre o Deportivo e os encantos da cidade herculina. Eu aceptei facer de Cicerone. E veu a comitiva. Viña Edu, un fotógrafo profesional, unha intérprete que se chamaba Junko Sakaji e o xornalista xaponés Shigeki Sugiyama.
Nada máis velo xa se me fixo familiar a súa cara porque levaba dous ou tres anos coincidindo con el nos campos do Manchester United, do Bayern de Munich, do Arsenal, do PSG?, pero iso si, nunca falara con el. Levaba algúns anos por Europa escribindo sobre os grandes clubs da Champions League e agora tocáballe facer unha reportaxe na Coruña.
Na primeira cita quixo saber cousas só de fútbol, só do Deportivo. Xa viña aprendido e doume a impresión de que sabía moito, pero aínda así preguntaba e preguntaba, e eu falaba e falaba. Pasadas varias horas, a intérprete díxome que o señor Sugiyama estaba interesado en todo sobre A Coruña: cultura, gastronomía, lugares fermosos. E se eu lle podía facer de guía ou de orientador. Así, sen pensalo moito, propúxenlle levalos a todos a Caión ao día seguinte. E, sen saber nin onde quedaba nin que había alí, Sugiyama dixo que si. E eu, outra vez sen meditar o que dicía, conteille que igual lle levaba unha gran sorpresa.
Nada máis saír da reunión, e pensando na asombrosa facilidade que teño para meterme en todos os líos tontos, chamei a Arsenio. Si, si, a Arsenio Iglesias. Conteille o caso da visita do xaponés e se podía vir comer con nós a Caión. Díxome, así máis ou menos, que sempre lle andaba tocando o?, que que lle ía dicir el ao xaponés. O caso é que lle dixen que lle volvería preguntar ao día seguinte pola mañá, estratexia que levaba anos utilizando con el. E así foi. Ao outro día díxome: «E terei que ir, ho? terei que ir. Non vas quedar agora mal con el». E alí estaba Arsenio á unha da tarde esperándonos no paseo marítimo de Caión.
De camiño, xa desde Xermaña, o xaponés abría as mans e facía xestos mesturados con sons incomprensibles, dando a entender que aquilo era unha marabilla. Eu explicáballe que Caión pertence ao concello da Laracha e que limita con Arteixo, Carballo e Nueva York. El dicía «Aaaahhh, ooohhh», pero penso que non facía caso das miñas leccións de xeografía. Ao baixar do coche na praza, entrou no paseo como se quixera absorber todo o aire e todo o mar. Estaba impresionado e case lle dá unha volta cando lle presentei á sorpresa, a Arsenio. Facíalle reverencias, sorríalle e dáballe as grazas coa mirada. Sacaron fotos e fotos a cada paso do traxecto ata o Beiramar, onde comemos nunha mesa fronte ao mar.
Sugiyama dicíame coa vista a cada bocado que lle encantaba o marisco e a caldeirada. E, de vez en cando, moi cerimonioso, pedía permiso para levantarse e ver de pé o mar. A través da intérprete facíalle algunhas preguntas a Arsenio, pero sen agobiar, porque parecía que lle chegaba abondo con ver. Antes de marchar, Sugiyama cansouse de facernos reverencias e inclinacións. Arsenio limitábase a dicir «de nada, hombre, de nada», pero eu facíalle reverencias case ata dar coa testa no chan porque me parecía que era o mellor e o máis apropiado.
Pola noite chamoume Edu. Díxome que Sugiyama era un xornalista de gran prestixio no seu país, que non falaba máis que xaponés, que era moi tradicional e que non quería que lle dixesen nada de nada salvo o que el lle preguntaba á interprete. E que estaban moi sorprendidos porque perdera as formas por expresar os sentimentos de gratitude. Tamén me dixo que eu non me debía dobrar tanto, que iso non estaba ben visto. E eu pensei que a min sempre me pasa igual coas cousas do protocolo. En fin, que Sugiyama firmou unhas reportaxes espectaculares con fotos do Deportivo e de Caión para unha revista que ten unha tirada de máis de setecentos mil exemplares. Por iso, e aínda que pasou tanto tempo, eu aínda agardo que un día aparezan flotas de autobuses cheos de turistas nipóns.
A Sugiyama seguino vendo despois por varios campos de Europa. E a Arsenio eu vino moitas veces máis. A última, esta semana, e estivemos falando un bo pouco de como lle vai a el, a min, ás familias? desas cousas importantes da vida. Non quero desvelar nada contando que se lle van facer varias homenaxes proximamente, e gustaríame que, con todo respecto, se sume tamén a historia que acaban de ler. E, por suposto, o meu gran respecto e a miña gratitude por comprenderme e ensinarme a ser xornalista e home de palabra. E pola súa amizade. Por se alguén se atreve a buscar a reportaxe, a revista chámase Sports Graphic Number.
DNI. Moncho Viña. Ramón Viña Varela, «Moncho», naceu en Golmar, en A Laracha, no 1955. É licenciado en Filosofía e Psicoloxía. Dedicouse ao xornalismo toda a vida. Foron uns 32 ou 33 anos en Radio Nacional (deses, 31 como xefe de deportes -aínda que tamén tocou outras materias- e 14 compaxinando RNE con TVE). Agora prexubilado, goza do vencello que segue mantendo co municipio larachés.