Nunca volvera a escoitar o nome de ameixoada, ata que de casualidade me enterei de que é un lugar de Moaña, en Pontevedra. Pero para min non era nin sequera microtopónimo, senón esa arte prohibida de espetar un gancho cunha sedela e un anzol con cebo na beira dun río, agochado, e esperar a que picaran as troitas. O mellor: deixalos pola mañá ou despois de comer e ir por eles ao por do sol, con moita conta de que non te vise o gardarríos e, en xeral, calquera veciño, polo que dirán. Se detrás da túa casa todo o terreo era teu ata o río, moito mellor para a seguridade. E xa non che digo ter varios terreos e dous ríos que case rodean a parroquia.
A ameixoada era unha parte moi sinxela da pesca que, no fondo, non gustaba moito. O mellor era o método máis clásico de patear os arrós facendo de pinche ao pescador de verdade e ir aprendendo catro mañas. Cana de canaveira da casa, naturalmente, escollendo sempre a máis longa, labrada. Sedela normal, gancho normal. Miñoca debaixo do terróns, en lata con buratiños para que respirase, que non entendía eu o conto ese se vivían debaixo da terra. Co tempo, saltón, cazado ao vóo. Unha crueldade espetalo, pero daquela eran outros ollos e outras mans. Cesto de vimio. Ás veces, unha radio para escoitar o transistor.
Hoxe, a pesca, os nosos ríos, anúncianse no DOG: os que son, cantas pezas por día, que coutos hai, as medidas... Fará falta ata certificado dixital, ou lectura de iris! Son outros ríos: menos auga, menos troitas. Queda pouco para a temporada. Nun recodo do Campo do Río había unha enorme que sempre se me escapaba. Ás veces miro. Que sería dela!