Aquela primavera era estraña. Á vez que os Países Baixos legalizaban a eutanasia, un xinecólogo italiano, Severino Antinori, anunciaba a clonación do primeiro ser humano. A comunidade internacional botaba as mans á cabeza. O Deportivo gañaba a Copa do Rei e facía historia co famoso «centenariazo» no Bernabeu. Mentres se sucedían as efemérides, eu dedicábame a peregrinar dun lugar a outro cun currículo nunha carpeta. Licenciárame, con máis pena que gloria, en Filoloxía, e toda a experiencia laboral publicable reducíase a unha tempada traballando nunha central hidroeléctrica (redundancias da vida, grazas a un enchufe). Con tan pouca equipaxe, coa prestación do paro esgotada e coa moral ao límite na tarxeta de débito, petei na porta dunha redacción.
-Son filólogo, viña pedir traballo como corrector lingüístico.
Despois de me escoitar cunha expresión entre a pena e o divertimento, o responsable do xornal falou.
-Polo que vexo non tes idea de como funcionan os periódicos. Os poucos correctores que hai traballan na central.
Cando xa estaba a piques de me convidar a marchar, volveu a vista ao anémico currículo. No último parágrafo do mesmo facía mención dun par de pequenos premios literarios.
-Vexo que che gusta escribir... Se queres, mándanos un par de artigos de opinión. Non che prometo nada. Se os textos nos interesan, xa contactaremos contigo.
E así que cheguei ao xornalismo, como a case todas as cousas na vida: no último momento e derrapando. Aprendín o oficio pola acelerada. Dende abaixo e batendo en cada esquina. Completamente só, coma eses paracaidistas que tiran detrás das liñas inimigas. Toda adquisición de coñecementos debía ser empírica. Así que desenvolvín o meu propio manual para sobrevivir na rúa con caderno, bolígrafo e gravadora. O máis complicado era aprender a esquivar as frechas envelenadas, as advertencias que buscan minar a moral do redactor novato. É doado de catalogar estas últimas. As sutís: coincidín a semana pasada co teu xefe. As explosivas: voume encargar de que non volvas traballar nun xornal. E por último todas as macarradas que contempla o código penal. No meu caso, afortunadamente, estas últimas foron contadas.
Tamén hai quen utiliza a técnica contraria: intentar seducir o cronista. Isto pasoume cun dos primeiros alcaldes cos que me tocou tratar. Teimaba que xantase con el. Eu facíame o tolo para non compartir mesa e mantel. Aquel home non entendía as miñas evasivas. Sobrábanlle sopeiros arredor. Era unha especie de sátrapa endeusado no seu pequeno reino. Se en minoría era difícil de aturar, cando conseguiu a absoluta transformouse nun ser insoportable. Un día, ao pouco de revalidar a alcaldía, atopeino nun restaurante.
-Te voy a decir una cosa, si escribieses con buena letra podrías tomar este vino pero como escribes torcido tienes que conformarte con una cerveza.
Ergueu unha botella coma se fose un trofeo e a manada que o acompañaba na mesa botou unha gargallada a coro. Non llo tomei a mal. Incluso sentín algo de mágoa. Hai certa pobreza que non é quen de disimular nin a mellor dotada das visas. Ademais, sendo xustos, aquelas palabras viñan dun home completamente embriagado: de poder e tamén, aquela noite, de alcol.
Despois dalgúns anos sen saber del, atopeino na rúa. Vino avellentado, algo descoidado no vestir e mal barbeado. Creo que se alegrou sinceramente do encontro. Estaba só. Ninguén o agardaba. Insistiu en que o acompañase tomar un café. Desta vez non fun quen de me negar. Ningún dos dous eramos os mesmos que doce anos antes. Nin el asinaba bandos, nin eu andaba co caderno de notas a diario.