O director do instituto de Baio escribe o conto do zapato que foi «sapato» e que empezou en Sardiñeiro
17 ene 2016 . Actualizado a las 05:00 h.Pedíronme esta semana que vos escribira un artigo de 3.500 caracteres. Curiosamente, nos últimos anos, son as nosas fillas as que me piden que lles conte «un conto da miña cabeza», unha pequena brincadeira que temos. Consiste en que elas me agasallen con tres palabras e eu llas devolva en forma dunha pequena historia, antes de que chegue Pedro Chosco.
Pois ben, neste caso vou ser eu, se mo permitides, o que aporte esas tres palabras para contarvos unha historia que podería chegar a ser conto, se non fose verdade, e que agardo non vos adormeza.
«Zapato, Serea e Acordeón», aquí están as tres palabras coas que vou tentar fiar a pequena historia da miña grande segunda vida na Costa da Morte.
Antes de nada, desculpade por non presentarme. Eu nacín no Norte deste marabilloso país. Tan ao Norte que se miramos ao lonxe dende a praia da Marosa, case podemos ver a costa de Irlanda, onde tantas veces teñen arribado os mariñeiros da miña vila, Burela, para buscar solaz.
O salitre que nos criou seguramente foi un dos argumentos que serviron de engado para achegarme á Costa da Morte. Terra brava, de xente brava e vidas intensas como as da Mariña Luguesa. Os dous piares xeográficos, xunto con Compostela, da miña existencia.
Aínda que tamén teño outras teorías do magnetismo destas terras, que ben merecerían outro conto, o destino fixo que cando aprobei as oposicións de mestre de música, o primeiro colexio que escollín para traballar estivese en Sardiñeiro.
Aquí é onde aparece a primeira palabra do conto: «Zapato».
Xa o teño contado moitas veces ás amizades, pero para min foi unha reflexión e unha lección vital que nunca esquecerei. Ao chegar ao colexio, eu pensaba que ía ser o «mestre de música» e así foi? agás por uns pequenos matices. Sería o mestre de música, pero tamén titor dun grupo de 23 alumnos de 1º e 2º de primaria todos xuntos nunha aula, a quen tiña que ensinar a ler e escribir nas clases de lingua, a coñecer o mundo en xeral e a pintar de cores a vida.
Todo ía máis ou menos ben até que un día chegamos á letra Z e debuxei todo cheio co xiz no encerado un enorme zapato. Pensei para min que xa tiñamos un reto superado, posto que remataramos o abecedario dun xeito exitoso e divertido, mais un pequeno neno loiro de primeiro chamado Santi dixo enerxicamente con cara de mofa: «Iso non é un zapato profe é un sapato!».
Foi aquí onde comecei a entender que o ensino é unha marabillosa autoestrada de sentimentos na que o profesorado temos moito que aprender do alumnado. Evidentemente, díxenlle a Santi que tiña razón? aínda que posteriormente tamén matizamos a opción escrita tal e como viña no currículum. Viva o seseo e a gheada e vivan os Santis do mundo por dicir o que pensan con liberdade! Unha vez cos pés na terra, e con sapatos novos, esa mesma tarde dando un paseo pola praia do Mar de Fóra, atopei unha marabillosa serea que me quixo levar con ela á fin do mundo para escoitar a «vaca aerofáxica» do Semáforo. Cos seus cantos e contos fíxome namorar máis ainda destas terras salgadas, e obviamente dela, nesta viaxe vital de complicidade. Unha das súas historias falaba do naufraxio do Palermo nestas costas, cargado de «acordeóns», e a súa tristura por non ter cantado máis forte para axudar á tripulación do barco naquela tráxica noite de harmonías en modo menor afogadas contra as rochas.
Desde aquel día, sempre me pide que a acompañe polos camiños do vento tocando «música feliz» con este marabilloso instrumento. Este abrelatas de emocións portátil herdado do meu pai, fíxome e faime pasar momentos realmente únicos, rodeado de persoas extraordinarias que gozan da música e da amizade en estado puro.
Xa para rematar esta pequena historia de tres palabras, permitídeme compartir unha palabra máis de aguinaldo. Un agasallo patrimonial que aprendín este ano dunha muller de Borneiro cando íamos na busca de regueifeir@s para convidalos ao instituto de Baio, no que traballo na actualidade. Resume á perfección o que representa esta segunda patria para min. «Sera», que segundo ela é o xenio, ansias ou as ganas das persoas por vivir de xeito enérxico a vida. Pois iso, viva o mundo e seguimos komunikando polos camiños do vento!!!
Quen é. Manolo Maseda Deán ten 40 anos. Naceu en Burela, no norte de Lugo. Leva de director en Baio catro anos. Antes estivo en centros de Santiago. Fixo primeiro Maxisterio musical, e logo licenciouse en Musicoloxía na Universidade de Salamanca, ademais do seu título no Conservatorio. O seu instrumento é o acordeón, e o seu mestre foi o seu pai.
«O salitre que nos criou seguramente serviu de engado para achegarme á Costa da Morte»