Apagouse a túa luz de faro e de pastor, sen previo aviso, de súpeto. O poeta, o amigo, pai para algún de nós, o camarada, o pensador e os seus amables consellos, o conciliador dos amigos da poesía, o amante da terra e da lingua... Marchou un día de verán mentres descansaba para repousar xa para sempre. E agora, tan só nos quedan os recordos desas longas conversas noctámbulas, a lembranza eterna da túa terquedade insuperable, e esa simpatía, que tan positiva e humilde, que nos namorou a todos. Ti, amigo Antón, fuches máis de feitos que de palabras baleiras, fuches máis de apoiar os vivos que de renderlle grandes homenaxes os mortos. Dicías que as celebracións pomposas para loar aos escritores finados tiñan intencións ocultas, case sempre, e ademais porque os mortos non se queixan, non molestan, non protestan, non critican as evidencias máis ferintes, ti dixeches sempre que deberiamos apoiar os vivos, os que poden escribir, facer cousas e falar coa razón por bandeira para cambiar o presente e o futuro mediante a escrita. Eu, como ti me ensinaches, homenaxeareite paseando por entre os carballos cun poema remoendo entre os pensamentos e festexarei a sorte inmensa de compartir un cacho da vida a túa beira con feitos, festexareino con feitos, coma sempre.
Ata sempre camarada, revolucionariamente.
Artigo en memoria do poeta arteixán Antón Borrazás, falecido o venres pasado.