«Filliño, para min non é tanta cousa, ¿queres que deixe a ventá sen limpar todo o ano?»

Álvaro Sevilla Gómez
Álvaro Sevilla RIBEIRA / LA VOZ

RIBEIRA

CARMELA QUEIJEIRO

Ana Ares lleva dos décadas dando lustre a las ventanas de su casa de Ribeira apoyada en las cornisas, a cuatro pisos de altura

19 jun 2015 . Actualizado a las 12:21 h.

Para los vecinos de Ana Ares, verla apoyada en el alféizar de su ventana no es ninguna novedad. Desde que llegó al edificio, hace más de 25 años, limpia cristales y persianas de la misma forma. «Non entendo como se causou esta algarabía por limpar as ventás», asegura la ribeirense. Ayer por la mañana aún no había tenido tiempo de ver la famosa imagen que la retrató a más de doce metros de altura sin protección, por lo que todavía no comprendía el revuelo que había causado.

Ana estaba acompañada de su sobrina Juanita, dos años mayor que ella, que al ver la fotografía palideció al instante: «¿Como se che ocorre facer isto, non ves que podes caer abaixo? Xa non estás en idade de colgarte de ningún sitio. Onte dixéchesme que estabas limpando as ventás pero non esperaba que te colgaras da cornixa para facelo». Ana, de 65 años de edad, replicó al instante: «Levo máis de 25 anos limpando as ventás así e acórdache agora dicirmo».

La protagonista involuntaria de la imagen más popular del momento en Ribeira defiende que la altura no es ninguna traba para ella: «A casa que temos en Poi aínda é máis alta. Alí incluso subía ao tellado para limpalo. Non hai ningún problema, se esvaras hai unha cornixa e de aí non podes caer máis abaixo», explica con una sonrisa en los labios.

Ni pánico ni vértigo

Cuando se le pregunta por el miedo que pudo pasar al estar colgada a cuatro pisos de altura, replica con desparpajo: «Filliño, para min non é tanta cousa, ¿queres que deixe a ventá sen limpar todo o ano?».

Juanita sigue sin entender absolutamente nada: «¿Pero como se che dá por subir aí, con 65 anos podes esvarar e matarte». En ese momento, Ana Ares recuerda los tiempos en los que ayudaba a su padres en la construcción: «¿Non recordas cando lle daba servizo a papá, daquela non había arneses e traballábase igual».

De las cinco ventanas que tiene su casa asegura que la que sale inmortalizada en la fotografía es la más sencilla de limpiar de todas: «O meu marido axúdame dende dentro, deixo un caldeiro ao lado e el vaime baixando a persiana pouco a pouco. Esta é a máis cómoda de todas, as outras son máis complicadas, ao non ter cornixa teño que sentarme nelas e non podo limpalas a fondo».

Juanita sigue dándole vueltas al tema: «Puideron pensar que era un suicidio». Su tía vuelve a replicarle con absoluta energía: «Ninguén que queira tirarse dunha ventá sae a fora co pano listo para limpalas. Se te queres tirar abaixo, tíraste e punto, os que fan o paripé é porque queren facer un pouco de teatro».

A pesar de la temeridad, está tranquila: «As ventás levaban dende reis sen limparse. Antes facíao cada quince ou trinta días, agora os anos xa non me permiten facelo tan a miúdo pero non podo deixalas cheas de roña». Juanita señala una de las ventanas de otro edificio cercano: «Mira esas, están sucias e ninguén sube para limpalas». Ana Ares responde tajante: «¿Porque eles sexan uns porcos eu tamén teño que selo?».