Fermosa historia a que liamos onte neste xornal, a dese matrimonio de Ribeira que leva 64 anos de casados. Xa é un bo motivo para ser bonita, pero o caso é que ela padece alzhéimer, así que a vida del, é del. E a dela, del. Máis aínda do que sempre foi.
Historias coma esta, cun inevitable toque romántico envexable que axuda a que o mundo sexa algo mellor, seguro que poden contar os responsables, traballadores e socios de Aspaber, unha entidade que merece todo o respecto que ten e moito máis.
Pero tamén ducias ou centos de persoas desta e doutras comarcas que sempre levaron este padecemento na casa, en soidade, sen axudas, sen medios, case sen forzas, con infinito cariño e resignación, con traballos imposibles de narrar nestas liñas, asépticas e lonxanas ao que é unha realidade que pasa máis do que cremos. E que nos toca a todos, directa ou indirectamente. Un avó, un pai, unha bisavoa, a nai da amigo, do coñecido, do curmán... Por algún lado chega. É como o cancro, ataques silenciosos que desmoronan as fortalezas vitais e familiares máis recias, e das que ás veces fuximos ata nas conversas, como tratando de espantar un mal que non queremos, como se se poidese elixir. Neses monumentos da gratitude que non existen, dedicados ás persoas anónimas que perderon a súa vida para alentar ás outras sen nada a cambio, os coidadores e as coidadoras merecen estar no máis alto.
Porque é un esgotamento físico e mental, por suposto, pero tamén está a dor do adeus. De despedirse en vida, sabendo que xa non é a persoa que foi. Que non te coñece, que non lembra. ¿Como se mide iso? ¿Quen o pondera? ¿Como recuperas o último momento no que tivo lucidez, no que mirou para as caras, as casas, as terras de arredor, e aínda soubo que todas eran súas? Esa derradeira ocasión que pronunciou nomes, que pediu algo coherente, que foi autónoma e libre nos movementos e nas vontades, que tiña nos ollos o brillo de sempre, e de súpeto marchou.
Ás veces, estes coidadores esperan inutilmente esas ráfagas de lucidez durante horas, e días, e semanas, e xa non chegan. É como ollar as estrelas agardando que unha caia. Pero xa non caen, non.