Por unha vez o Diario de Ausencias, está xustificado ata as estremas de cada letra que como ascuas abrasan o papel que, ben soubemos naquela tarde de cinema, arde a 451 grados Fahrenheit.
Aquí me tes benquerido, con outro ano enriba dos meus ollos, escribíndoche ó Alén. Tesme dito en soños que aínda que con atraso, vas recibindo as anteriores aló pola primavera. ¡Hai que ver como anda a posta nas galaxias! Tamén dis que non che conte as novidades pois desde a tribuna dun cometa ves todo o formigueiro terreal. Pero direiche que os espíritos decaen e cada vez sinto menos afagos na pel cando abre o día.
Estamos a perder o siso e cabalgamos non «hasta enterrarlos en el mar», senón a morrer afogados no ventre escuro onde funden as augas co horizonte. Vaise o amor paseniño e rarean os nenos que, ó facerse mozos, seguen co acordeón, o pandeiro e maila gaita. Os teatros fican baleiros e os teitos ceden inermes ante o peso do desleixo.
Desde que fostes pasear cos heroes gregos aos que tanto amabas, nos Campos Elíseos de aquí abaixo corre un río de sangue que chega saltariqueando entre vales e montañas ata as ameas das nosas fortalezas. Ninguén, nin os inocentes, está xa libre de culpa e aqueles que nos gobernan acadaron levarnos ó rego dos estercos máis inmundos.
¡Pero ti todo iso xa o sabes! Xa o sabías cando estabas ante nós e ben que tes avisado. É unha ignominia, meu. Non hai un solo ser humano que poida berrar aquilo que ti tanto ansiabas: ¡Son libre! Mira os anos que van alá, case que unha ducia, e nunca houbo menos liberdade. Nin Simeón Pantín trunfou coma inventor da liberdade! (Por certo, grazas polas horas que perdestes axudándome a remátalo libro).
Este verán pasado parei un par de veces a verche firme, empoleirado enriba da columna coma un novo Simón Estilita, e sufrín ámbalas dúas veces a mesma alucinación. Ó mirarche ós ollos fronte a ti, cheguei a traspasar a pel da escultura e, alá no infindo dos adentros do teu ollar, aparecéronseme uns rapaces xogando á roda ó teu redor na beiramar. Cantaban e cantaban felices collidos das mans. «Ai Pepiño, adiós. Ai Pepiño, por Deus non te vaias. Quédate con nós. Quédate con nós; non te vaias afogar á praia, como nos pasou a nós».
E chorei Pepe, coma todos os anos nestes días. Quéroche sempre, camarada.