Teño que recoñecelo. Eu tamén fun choqueira. Non sabía nin que existía esa palabra. Por non saber, nin sequera estaba segura de se estabamos incumprindo algunha norma, e moito menos que aquela ousadía respondía ao acervo cultural propio do entroido galego. Non hai moito descubrín o valor daquel día no que, cuns monos de traballo e unhas máscaras de goma con caras de monstros -cada cal máis feo-, nos botamos ás rúas un grupo de amigas. Sendo nun sitio pequeno coma é Esteiro non era complicado recoñecer a aquelas rapaciñas que ían armando balbordo pola costa do Maio, lanzando uns petardos que, a día de hoxe, aínda non sei de onde saíron. Sendo unha nena de capital non entendía moi ben o chiste de andar pedindo polas casas doces. O caso é que o conto acabou mal, porque a unha de nós (e non revelarei o seu nome publicamente para evitarlle maior escarnio) esquecéuselle lanzar o artificio que prendera.
Cousas do directo. A emoción do momento, supoño, fixo que pasase por alto algo tan básico como tirar o petardo despois de acendelo. O caso é que se feriu na man e, en lugar de seguir chorando ese día por máis orellas e filloas polas casas, o que pediamos era alguén que nos abrise para facerlle as curas. Sempre hai xente disposta a botar unha man e, como non, a conseguinte reprimenda que acabamos soportando todas, por solidariedade coa amiga, na cociña dunha veciña.
Non hai moito volvín dar con esta figura, o choqueiro, un rapaz que se deixou levar pola tradición, ataviado coa primeira vestimenta que atopou, un disfrace improvisado e elaborado en cuestión de segundos, porque no entroido galego a desfachatez é un valor engadido. A sorpresa foi que, en lugar dunha máscara vella e reciclada doutros anos, levaba a cara de Trump. Foi unha visión perturbadora.