Todas as mañás, ao espertar, óllaa durmir coa tenrura acugulada de tantos anos. Érguese e, unha vez aseado, vai á horta coller un mando de laranxas para prepararlle un zume exquisito, tórralle unhas rebandas de pan e pon a facerse o café, que inunda co seu recendo toda a casa.
Espértaa cun bico agarimoso na meixela, non se vaia asustar; chámaa polo seu nome, e agarda a súa reacción para saber cales serán os pasos a seguir durante a xornada.
Coñecéronse cando ela contaba vinte primaveras e moitos soños por realizar, el corenta e tres invernos e moita vida nos seus petos. Estaban nunha cafetaría, ela lendo algo que lle recomendaran na facultade, e el cos seus compañeiros de oficina, rindo dalgunha cousa que de seguro carecía de importancia. E sen saber moi ben como, as súas miradas enguedelláronse, con curiosidade e, dalgún xeito, atoparon a maneira de falarse cunha escusa que xa non lembran, víronse en varias ocasións e remataron por provocar cada un dos seus encontros fuxidíos.
Saciaban a súa sede con gorentosos bicos, asolagábanse en amor e quecíanse a alma con promesas. El cumpriu as súas, pechou unha relación anterior que o atormentaba, e ela blindou o seu corazón para dedicarse a el.
As súas vidas enchéronse de sorrisos, ilusións, atrancos no camiño, viaxes, amigos, dous fillos e un porvir común que os fixeron felices.
Esta mañá, ela recoñéceo; algo que non sempre lle ocorre. Dálle os bos días, pronuncia o seu nome con dozura, acaríñalle a cara tenramente. El vístea con delicada parsimonia. A roupa interior, unhas medias, e ese vestido que a ela tanto lle gusta, preñado de cor e ledicia. Cóllelle os pés entre as mans e bícallos antes de poñerlle os zapatos, xesto que ela corresponde cun sorriso.
Condúcea ata a cociña. Sobre a mesa, o almorzo e unha feble rosa do xardín; ela úlea, dálle as grazas, fica coa ollada perdida, e pregúntalle quen é.
El, que xa se laiou moitas veces en silencio pola enfermidade que lla leva, afronta un novo día con forza; sabe que non pode mudar as cousas. Así, que coma moitos outros días cóntalle a súa historia e agradece intimamente poder seguir gozando dos pequenos intres de cálida lucidez, de socairo, que a vida lle outorga, dedicando as súas atencións a quen máis recordos felices lle ten procurado.
Patricia Torrado Queiruga
Licenciada en Filosofía. Museóloga, xestora cultural...