Maxi Olariaga: «A cultura está absolutamente maldita e acosada dende o poder»

O escritor noiés Maxi Olariaga leva unha longa traxectoria no eido cultural. Conta que se dedicou moitos anos á música, pero finalmente a escrita e o pouso de moitas lecturas daqueles poetas malditos, como Miguel Hernández ou Alberti, acabou xermolando nel. O florecemento foi tal, que o autor recibirá mañá o sereo que entrega a Asociación Cultural Barbantia en recoñecemento á traxectoria no Barbanza.

-¿Que supuxo para vostede recibir este premio de mans da asociación Barbantia ?

-Foi, o primeiro, unha sorpresa moi grande polo inesperado e, por outra parte, o que supón é un agradecemento a todos os socios e a toda a xente que votou a favor deste nomeamento.

-Recoñeceuse a súa faceta como escritor, ¿cando decidiu que quería dedicarse á escrita de forma profesional?

-Eu escribín sempre, desde neno, e realmente nunca editei. Raro era o día que non escribía un poema, ou algo, durante toda a miña vida. Foi polo ano 1983, máis ou menos, a raíz do nacemento do meu fillo, cando elaborei un poemario pequeniño que se chamaba Testamento para o meu fillo e o presentei na Sociedade Liceo, onde me deron o primeiro premio. A partir diso empecei a escribir, un pouco para min. Casualmente, a correspondente de La Voz de Galicia, que daquela era Sara Ares, animoume a escribir unhas cartas para o suplemento do Barbanza. E así comecei.

-¿Recorda a primeira que fixo?

-A primeira foi a raíz de que morreu un compañeiro meu, o fareiro de Corrubedo. Gustou tanto que dende aquela empecei a colaborar de forma periódica co xornal, e xa practicamente escribo todos os días.

-As dúas colaboracións que fai actualmente en La Voz de Barbanza son entregas esperadas polos lectores, ¿como escolle os temas e de onde lle vén a inspiración?

-Os mércores escribo La Maraña e os domingos Maximalia. Esta última é un pequeno ensaio, máis literario, mentres que na outra aparecen asuntos de máis actualidade. Calquera cousa que suceda ou feito da pé ao artigo, aínda que de vez en cando tamén o fai un sentimento, como este pasado mércores, onde falaba de cando de rapaces xogabamos aos trompos e como se divirten agora os mozos.

-¿Segue algún método ou rutina para enfrontarse ao temido papel en branco?

-Eu nunca sei de que vou escribir. Poño un título e, a partir de aí, empezo os relatos. Ademais, acáboos bastante rápido e son de pouco corrixir.

-¿Empeza a casa polo tellado, neste caso?

-Así é. Póñoche o exemplo do outro día. Deuse a casualidade que vin aos rapaciños xogando ao trompo. Titulei Trompos e xa foi todo o artigo de corrido. Non penso nin o que vou facer nin como desenrolar unha historia. Simplemente, escribo. Vai todo seguido e bastante rápido, a verdade.

-¿Ten predilección por algún xénero literario en concreto?

-A poesía para min e o gran xénero literario. Non hai día que non lea poemas.

-¿É quizais a poesía o xénero máis complicado para chegar aos lectores?

-Pois probablemente, porque a poesía normalmente hai que lela máis dunha vez e quizais sexa máis selectiva, nin máis nin menos importante, pero si esixe dedicación.

-¿Tenlle especial cariño a algunha obra ou son todas fillas do seu pai por igual?

-Téñolle especial cariño por unha personaxe que se chamaba Pantín. Apareceu nun libro que me publicou Toxosoutos e que trataba sobre unha historia totalmente alegórica. Sempre pensei en retomalo, pero nunca me puxen, igual que co teatro, e aínda que me andan a perseguir para que faga outra obra teatral nunca máis se me deu por aí.

-¿E que hai dos novos proxectos?

-Non sei. Son bastante anárquico nesta faceta da escrita.

-¿Que importancia cre que teñen estes premios e outras accións que leva a cabo Barbantia á hora de achegarlle a cultura o público?

-É moi importante porque ultimamente a cultura está absolutamente maldita e acosada dende o poder. E, se non tiveramos a esta xente, que sigue aí en trincheiras e en avanzadillas, ata ás veces perigosas, abundaría a deshumanización e unha sementeira de incultura e de vulgaridade.

---

---

---