D etectei un certo tufillo na conmoción social causada pola sentenza xudicial que se lles impuxo aos familiares dunha velliña que fora abandonada na vía pública, unha multa ínfima. E esa hipocrisía alcanzou o seu clímax cando se comparou a citada sentenza con outra que castigaba máis severamente aos donos dun can por deixalo tirado en similares circunstancias. Pois, non nos enganemos, nestes momentos un can é moito máis digno de protección que un ancián. Certo progresismo ambiental enarborou como reivindicacións prioritarias os chamados dereitos dos animais; en cambio, acéptase que a vellez sexa unha idade excelente, unha prolongación ignominiosa da vida que convén recluír e esconder, para que non nos recorde a inminencia da morte. Os que defenden a eutanasia activa (con frecuencia, os mesmos que reivindican os dereitos dos animais) consideran esa vella octoxenaria e afectada de alzhéimer unha vítima (perdón, unha beneficiaria) idónea da morte doce que predican, pois, segundo presuposto, unha vida humana da que emigrou a conciencia non merece a pena ser vivida; non así unha vida animal, que merece prolongarse aínda que nunca sexa consciente. A velliña, náufraga nas néboas da desmemoria, converteuse nun cachifallo desbotable. O noivo dunha neta así o dixo: «Se non participamos na herdanza, ¿por que tiñamos que limparlle o cu?».
A vellez converteuse na lepra máis abominable do século XXI: esforzámonos pateticamente en evitar o seu imperio recorrendo a disfraces indumentarios bochornosos, aferrándonos ao cultivo de afeccións xuvenís, ata rectificando as nosas engurras nun quirófano. Pero este menosprezo da vellez non calaría tan fondo se previamente non nos ocupáramos de arrasar os vínculos que sosteñen a familia. Pois é na familia onde adquirimos unha noción verdadeira do que significa o paso das xeracións como vehículo transmisor de valores, afectos, cultura, crenzas e sufrimentos; unha vez aprendida ese ensino vital resulta imposible contemplar un vello como un mero armatoste desmontable, menos valioso ca un can. Esa sentenza antóllaseme unha expresión cabal da época que vivimos, a dos vellos desbotables.