«Le temps est bon, / le ciel est bleu / j’ai deux amis qui sont aussi mes amoureux / nous n’avons rien à faire rien que d’être heureux».
Nunha sala sen portas, tres persoas míranse fixamente unha á outra, formando un triángulo máis ou menos escaleno. Os ollos trasládanse e atópanse en intervalos semirregulares. Bang bang. Unha delas dispara. Algunha das outras dúas está agora ferida de bala mentres a restante recúa con horror antes de enfrontar á agresora. As paredes de ladrillo rosa calan. Apenas ten sitio para sacar un pequeno coitelo de obsidiana do peto.
O chan comeza a cubrirse dun sangue mesto, granate. A quen lle dispararon núbraselle a vista e ten que axeonllarse. A da pistola entra en pánico ante o coitelo e aperta o gatillo un par de veces máis, sen resultado. O teito ri ante a falta de munición. O son fantasmal das chaquetas metálicas batendo co chan inquieta o dono do coitelo negro, que se lanza ao pescozo da pistoleira sen pensalo dúas veces. O outro personaxe berra de dor no chan, tentando achicar a perda de sangue, o abdome esfarelándose coma unha bolsa de viño quente.
Pelexan. Coitelada. Golpe. Outro golpe. Fallo. Máis berros. Negro corta rosa. Negro golpea rubio.
Un paxaro sobrevoa a escena oculta polo ladrillo e o formigón. Só pode quedar un. Só vai quedar un. O ventre perforado e a cella aberta, as mans rodeando os pescozos. Nunca puideron saír. Que sentido ten? Cara contra a poza vermella. Afoga.
Os muros véñense enriba e colapsan nuns pulmóns. Rexorde a vítima do tiroteo, agarrando pelos, brazos e caras. Os corazóns paran, baleiros. Unha mancha en forma de man, esvaran pola parede patinando nun triángulo cada vez máis isósceles os glóbulos e as plaquetas.
O chan ábrese aos pés e caen os tres ao abismo. Aínda en caída libre seguen pelexando, tratando de sobrevivir nunha realidade que perdeu o seu sentido hai moito tempo, na Guerraeterna dos egos ninguén está completamente a salvo.
Co tempo parado e o espazo destruído, só permanece a vontade e a lembranza de que nalgún momento, nalgún lugar, había unha vez alguén para contalo.
«Mon coeur est grand, grand, grand, grand comme le vent, / et je suis tendre, tendre, tendre, tendre pour mes amants / Je suis la fleur dans leurs cerveaux».
Lois Agrelo Arxóns
É de Noia e estuda Filoloxía Inglesa na Universidade de Santiago de Compostela. Escribe un pouco de todo, maiormente «online». Facebook: The Ganja Papers. Blog: theganjapapers. blogspot.com.