José Carlos Mariño é ingresado con frecuencia en Oleiros e critica o sistema das tarxetas de televisión
05 feb 2016 . Actualizado a las 08:40 h.Son as seis da tarde e na terceira planta do hospital da Barbanza óese un tímido murmurio polos corredores. Son algúns dos visitantes, que falan ás portas das habitacións sobre a evolución dos seus familiares. Dentro, a maioría deles, distráese vendo a televisión.
É o caso de José Carlos Mariño, un veciño de Ribeira de 60 anos con cancro de pulmón que mata o tempo con El secreto de Puente Viejo, unha serie que segue habitualmente, comenta o doente. Sentado no sofá para os acompañantes, a un metro escaso da pantalla e cun tubo sobre o bigote que o axuda a respirar, explica que «aquí encerrado, só, abúrreste moito e a televisión é o que che salva», pero para poder vela hai que pagar uns «prezos abusivos», lamenta.
A José Carlos diagnosticáronlle o cancro en xuño e, por distintas complicacións, pasou boa parte do último mes entre as catro paredes dun hospital. «Ingresáronme o 3 de xaneiro en Santiago, durante catro días. Ao pouco de volver de alí, xa estaba de novo entrando no hospital da Barbanza por urxencias. O día 16 quedei de novo ingresado no Clínico», relata. E, dende o domingo, é un dos veciños da planta superior do centro de Oleiros.
En ambos centros empregan o mesmo sistema para ver a televisión, de pago mediante tarxeta, podendo escoller máis ou menos importe en función das horas ou días que teñen previsto darlle uso. Pese a que, como sinalan os propios pacientes, poucas veces saben canto tempo van estar ingresados e acaban collendo tarxetas de un ou dous días. «Aquí protesta todo o mundo, pero a min non me importa dar a cara, porque isto é un abuso», sostén o ribeirense, un home sen pelos na lingua. «Non lle teño medo ao meu tumor, perdinllo hai tempo, o que me enferma é sentirme estafado», di convencido.
O doente recoñece que xa viña escaldado das anteriores estadías e, desta última vez, empezou xa con mal pé. «Comprei a tarxeta o primeiro día en planta, unha de 10 euros, que supostamente vale para 48 horas», conta. «Póñenche un teléfono no que, segundo din, aténdenche as 24 horas. Chamamos e chamamos, pero por aquí non veu ninguén ata o día seguinte», continúa. «Coma lle dixen ao home, non hai dereito ao que están a facendo: a tarxeta vén sen activar do caixeiro pero, unha vez a metes na televisión actívase e xa estás pagando, aínda que esteas media mañá facendo probas noutra planta e mesmo pola noite, co aparato apagado e con ela sacada», conta indignado.
A única solución que lle deron, di, é que collera unha tarxeta por horas. «Unha hora vale 1,5 euros, bótalle a conta do que gastarías ao cabo do día», engade. «E ata temos que pagar polos auriculares», exclama.
Un suma e segue que, para pacientes coma José Carlos, que mantén coa súa pensión a tres persoas, fai un pouco máis complicado chegar a fin de mes con certa folgura. «Se quitamos a hipoteca, o que se queda a Seguridade Social e demais, quédanme uns 300 euros limpos, cos que temos que saír adiante», expón.
«Isto é un roubo e as propias enfermeiras o din, porque ata os presos teñen a televisión gratis», sinala con certa ironía. Sen perder o bo humor, José Carlos non descarta a posibilidade de levarse a súa propia televisión da casa.
Uso individual. Lonxe quedaron os televisores de moedas que se compartían na habitación. Agora as pantallas, táctiles, chegan a pé da cama cun brazo articulado e son persoais.
Multimedia. O dispositivo, cun teléfono incorporado, permite as videochamadas, cine á carta e navegar na Rede, entre outras opcións.