Pecha os ollos. Quéimalle a gorxa cando o té con leite lle baixa por ela. Ben, iso non doe máis ca un roto corazón. Deixa a cunca ao lado do seu portátil, sobre da mesa ateigada de papeis. Xira a cabeza cara á esquerda para ver dende o curruncho, a carón da ventá, como a choiva está a enchoupar aqueles que corren para recollérense dela.
Só esa figura se move a modiño cara ao café, coas mans metidas nos petos.
Os seus ollos atópanse. A que está no café dirixe a vista ao ceo evadindo os profundos ollos negros de quen corresponde á súa mirada. Á súa vez, os ollos miran ao ceo. Deixa que a súa cara se molle.
Un suspiro.
Sen darse conta, aparece sentada diante dela. Míraa de esguello, observando como as gotas lle caen do pelo tinguido de cálida cor; tan cálida coma a do mar, coma a da choiva.
Cruzan de novo as miradas. Gris contra negro. Tormenta.
A que acaba de se sentar pide un refresco e volve a mirada cara á que ten fronte súa.
«Coñézote?», ?pregunta a roxa dos ollos grises, a teclear no seu portátil. «Acabamos de o facer» ?contéstalle a outra, ao tempo que seca cun pano de mesa o seu curto pelo, do que se suicidan unhas gotiñas de cor azulada.
E por unha estraña razón, a que primeiro sentou nesa mesa non pode dicirlle á intrusa do seu espazo que quere estar soa, e que vaia pasar o sábado de San Valentín pola mañá molestando a outra.
Con todo, opta por ignorala. A do pelo exótico colle unha das follas dispersas sobre da mesa e, fixamente, observa o debuxo trazado nela.
«Ves a beleza onde outros non a ven...» ?comenta. A roxa agarra o papel sen lle contestar e comeza a gardalos todos na súa carpeta. «Vaste?» ?dille a outra con xesto despreocupado, cunha man baixo o queixo para soster da cabeza.
A dos ollos grisallos, cando remata de recoller, ergue a cunca para acabar o seu té e, ao facelo, un pano de mesa cunhas palabras escritas sorpréndea.
Un bico na fronte. O son sobre a mesa duns euros para pagar o que debe. O tacto dunha caricia na súa meixela. E eses ocos escuros mirándolle as nubes.
«Sei que te coñezo» ?pensa mentres contempla eses negros ollazos, e dálle un abrazo á do pelo azul. E subitamente unha angustia oprímelle o corazón.
O seu olor. Os seus bicos. As súas caricias. Como non se dera xa conta? A súa mirada. O seu pelo...
Os estranxeiros, de lembranzas pasadas, tamén se namoran.
Observa de novo o pano de mesa:
«As constelacións dos teus lunares guiarán o meu camiño. Pero só aquel que me devolva cara a ti».