Fotogramas e tinta borrosa para aquela carta que nunca chegou na primavera do 2006, sorrisos que desapareceron entre cristais rotos...
Nin eu nin ninguén comprendía o que estaba a suceder, nin no máis remoto dos lugares, nin a persoa máis estrambótica do universo estaría capacitada para entendelo.
Sentei na cama, acendín unha candea. Estaba tan cansa de pensar...
A miña existencia reducíase pouco a pouco con cada tic-tac do reloxo, a miña existencia atopábase no núcleo dun complexo inferno persoal, un cárcere de sentimentos que suspiraban por cada milímetro da súa pel, polas súas mans, polo fume que saía dos seus beizos cada noite.
Só quería contemplar o meu Orfeo de novo, non formar parte deste inxusto inframundo sentimental...
Liberarme...
Levantei da cama, apaguei a candea.
Levaba un bo tempo nunha situación confusa e tremendamente caótica. O peso das miñas pernas multiplicouse por mil, unha queimazón similar á auga salgada percorría o interior da miña garganta, sensación que me fixo recordar aqueles tempos nos que... eu era valente.
Valente como para atreverme a desafiar a magnitude do mar aínda sen saber nadar.
Oxalá agora puidese facer o mesmo con esta situación. Enfrontarme a ela, sen importar que o meu atrevemento leve, no peor dos casos, á chegada de auga salgada no meu interior, queimándome... e rematando por destrozarme o esófago.
«Toda persoa debe decidir unha vez na súa vida se lanzarse a triunfar, arriscándoo todo, ou sentarse a contemplar o paso dos triunfadores» (Thomas Alva Edison).
Calei os meus pensamentos. Ben certo é que aínda que o meu cerebro non era capaz de mandalos calar, a miña alma, xa exhausta, levou a cabo a acción. Riot Van de Arctic Monkeys comezou a soar no tocadiscos. Reconfortábame sentir unha voz na miña habitación despois de tanto tempo en soidade.
Din que non hai nada comparable á música, sálvate sen preguntar.
Non hai humanos suficientes en todo o mundo para cubrir o vacío tan inmenso que deixaría a música se desaparecese.
Respirei fondo e traguei as lágrimas como puiden; aínda así, seguía sentindo a humidade na miña face. Unha humidade chea de escuridade, escuridade que empapaba toda a miña pel, a miña roupa, o meu corpo, a miña alma.
Xamais deixaches que caese, (pero caín)
Xamais deixei que caeses, (pero caíches)
Nin onte, nin hoxe, nin nunca...
? (sempre).