«Claro que esta situación económica afecta, pero non hai crise de talento»

ENCARNA PEGO

FIRMAS

Iniciouse no mundo do teatro hai 28 ou 30 anos de forma casual

10 oct 2014 . Actualizado a las 12:56 h.

O noso convidado para este comezo de curso é un ribeirense que leva toda a vida dedicado ao ensino, e que descubrimos un día convertido en dramaturgo. De formación autodidacta, o teatro é a súa vida, algo irrenunciábel para el. Falamos de Cipriano Fernández Fernández.

-Como empezaches a escribir teatro?

-De forma entre casual e obrigada hai uns 28 ou 30 anos. Pedíronme participar cunha actividade no festival do colexio o Día das Letras Galegas e unha representación era o máis fácil para min. Non atopei moito teatro infantil en galego e adaptei unha lectura do libro de lingua. O segundo ano probei a darlle forma eu (sempre me gustou escribir, pero a intención primeira ía polo relato). Comecei a escribir sen dominar o galego, pero fíxenme con algún manual e dicionarios, nos que sigo apoiándome sempre.

O sistema era coma o de Roberto Vidal Bolaño (salvando as distancias). Escribir unha obra e representala, e, ao ano seguinte, outra. Agora estou xa coas dúas do vindeiro curso, unha para o Día das Letras, e outra para a Mostra de Teatro Infantil de Ribeira; traballo con dous grupos cada ano, un do Colexio e o outro da ANPA.

-Que tipo de obras escribes e por que?

-A miña obra ten dous obxectivos: primeiro, divertir, e logo transmitir unha mensaxe, que pode ser máis ou menos comprendida. Pero o fundamental é divertir. Escribo teatro baseándome en situacións actuais, cotiás, e pensando que vai ser representado polo meu alumnado. Temas coma a discriminación, a diversidade, o respecto pola natureza. Hai uns anos quería tratar o tema da alimentación equilibrada: control de calorías, colesterol... Camiñando pola rúa topei cunha tenda de lambetadas, e xurdiume a idea da Raíña lambona. As cagadas dos cans nas beirarrúas inspiráronme outra. Procuro facer o maior número de personaxes posible para que participe a maioría da clase; non busco actores, busco a participación. Pero si que no medio hainos con moito talento, verdadeiros artistas. Teño máis actrices ca actores, así que nas miñas obras predominan os personaxes femininos.

-Como acollen as alumnas/os o teu traballo?

-Moi ben, conseguín transmitirlles o meu entusiasmo. Participan moitas alumnas/os voluntarios, de terceiro, cuarto, quinto e sexto de primaria. Pásano ben nos ensaios, que piden xa en setembro, pero empezamos en outubro. Ademais da interpretación traballamos moito a vocalización, pois é fundamental para unha boa actuación. Desgraciadamente, desde hai 10 ou 15 anos falla a cultura do esforzo. Coido que se deixan acomodar, dedican moito tempo ás novas tecnoloxías, e precisan que os maiores os animen a acudir a clases de música, de teatro, deportes... que lles axuden a desenvolver a súa personalidade e a perder a timidez. Co teatro chegan a sentirse incribelmente seguros e decididos.

-Como é o teu proceso de creación?

-Eu aquí diría coma José Luis Sampedro, «escribir es vivir». Eu son introvertido e tímido, saio pouco, e pásoo moi ben escribindo. Dedícolle moito tempo, pero con gusto. Diría que son un escritor lento, non teño présa. Claro que o mellor é cando chega a inspiración, pois non é só cuestión de tempo. Normalmente paso varias horas escribindo, polo serán. Doulle moitas voltas, traballo moito o léxico, busco a retranca... Neste momento teño arredor de seis obras listas para ser publicadas, pero escritas levo sobre 60.

-Pode o teatro competir co cine?

-Fálase de xeito permanente da crise do teatro. Habería que xuntar especialistas no tema para que estudasen cales aspectos están en crise e pórlles remedio. Pero se persoas coma Nuria Expert din que non hai tal crise, haberá que crelas. Claro que esta situación económica afecta, recórtanse as subvencións, sobe o IVE, pero crise de talento non hai. Outra cousa é que consigas publicar un libro de teatro, iso é bastante difícil. O cine ten recursos que o fan máis atractivo, pero vexo películas americanas cun dispendio de efectos especiais que non me din nada. A comunicación e a emoción que se crean entre actores e público non precisan de efectos especiais. A xente sae satisfeita de veren unha obra de teatro, e o aforo énchese.

-Cales son os teus autores e obras favoritos?

-O primeiro, Shakespeare (Hamlet é para min a perfección); e logo citaría dous americanos: Arthur Miller (A morte dun viaxante), anos 50, e Tennessee Williams, A gata sobre o tellado de zinc. En galego gustaríame ler as obras de teatro que escribiu Lustres Rivas, sei de dous títulos polos menos. Encantaríame conseguilos.