Baixamos a ladeira seguindo o carreiro marcado e deixamos que os loitadores nos conduzan ao curro. Respiramos nerviosos, atravesados polo aire que transpira o monte, sentindo o ulido da manda e os nosos propios latexos. Non somos cabalos indómitos. A liberdade tamén nos ensinou a esperar a man, a asumir a doma e a rapa que cauterizan a nosa pel. Sabemos do ritual que lle dá senso ao noso tempo. A xente obsérvanos con admiración desde o outro lado da corda. Os nosos fillos cabalgan con nós ata que son apartados cos ollos tapados para que non nos vexan. Entón córtannos a crina, márcannos, móntannos ou negocian un prezo para poñerlle couto a tanta paixón desbocada. Ficamos acurralados, sen cordas nin cinchas. Con espaventos e voces recóllennos nun recuncho e guíndannos pola forza. Os mozos máis fortes cabálgannos e tírannos ao chan confundindo os seus corpos cos nosos. Alí cedemos o noso cabelo e deixámolo esparexido sobre a terra húmida da mañá de agosto. Regresamos rinchando á serra. No reencontro, poldros e eguas rozan os seus corpos e amoscan. Pero que ocorrería se un día nos revirásemos contra o loitador? E se a nosa crina medrase libre coma os pastos no cume do Iroite? Que ocorrería se a nosa mansedume virase un día nun urro salvaxe e desobediente? E se un día non abaixásemos a cerviz?
Bestas acurraladas, sen cordas nin cinchas