Amigo dos seus amigos, o noso home, profesor no Asorey e corredor cando ninguén o persigue, asa sardiñas
25 jun 2017 . Actualizado a las 05:00 h.Esta historia que van ler é rigorosamente certa. Oñati, Guipúscoa. Maio do 2016. Un grupo de galegos irrompen na praza dos Foros de boa mañá. Esta xentiña ten sede. Entran nun bar. Normal, están a setecentos quilómetros da casa. Seis horas e pico de viaxe para catar unha sidrería. Teñen sede, diciamos. Entran nun bar, meten o cóbado na barra e fala entón o camareiro: «Oíches, Alberto, ¿non lle botarás unha Estrella?». Para pasmo dos seus colegas, o noso home semella ser quen de atopar un amigo en Kazajistán. En efecto, ou en efectivo, que dicía un veciño de Negreira. Alberto Nogueira Varela (Santiago, tres e pico da maña, 1967, día de San Canuto) é unha desas persoas que atoparían alguén ao que saudar no mesmísimo inferno. Profesor, afeccionado a correr aínda que ninguén o persiga, Alberto é, por riba de calquera outra cousa, un tipo fenomenal. O amigo que calquera quixera ter de par de seu cando as cousas veñen de canto. Tamén cando veñen ben dadas. O señor Marcelo e a señora Cruz fixeron con el un bo traballo.
Alberto anda esta noite entre churrasco e sardiñas. Dende hai un tempo, a cuadrilla reúnese na praia da Compostela, en Vilagarcía, para celebrar o San Xoán. Van alá vintepico comedores e bebedores, incluíndo rapaces e nenos, aos que hai que contentar. «O segredo das sardiñas, para min, é rodearte de xente que sabe o que fai», confesa o profe mentres sopra na brasa. O seu relato comeza en Basquiños, un vecindario de Compostela situado aló enriba, en todo o alto. A familia trasládase axiña a Vite, e aí falamos xa de cousas serias. Medrar nun barrio cañeiro impón certas marcas na cabeza e no peito. Saber poñerse no lugar do outro é unha delas. O compañeiro, que non é mal estudante, remata o instituto -«cando faciamos COU, no Xelmírez, cambiáronnos porque metían aló a Xunta»- e decide facer Maxisterio. Sucede que se presenta ao mesmo tempo ao selectivo e a un posto de conserxe na universidade. Gaña a praza e o de Maxisterio pasa ao caixón das causas perdidas. Ou non tanto. «É curioso, porque Singala -escritor e amigo, atentos a Noite de temporal, a novela que está a piques de saír sobre o naufraxio do Santa Isabel en Sálvora- estudou filoloxía para non ficar nun despacho, e agora son eu quen dá clase e el o que ficha na oficina». A escola universitaria de enxeñería técnica industrial, en Vigo, a facultade de Dereito, en Compostela, ou o gabinete de prensa da Universidade son algúns dos destinos que o noso home vai percorrendo ata que decide estudar iso, Dereito, «máis que nada pola promoción interna». O asunto vai bastante máis aló, porque Alberto remata impartindo clase de Formación e Orientación Laboral. En Cambados, en Pontevedra, en Santa Comba, no Barco de Valdeorras, en Fontiñas, no Porriño e, por fin, no instituto Asorey, de novo en Cambados, pechando o círculo. «Os rapaces hoxe están moi desorientados, o que eu pretendo é que cobren conciencia dos dereitos que teñen, e creo que deberiamos facerlles un seguimento cando rematan os estudos; de feito, agora pedímoslles o enderezo de correo electrónico para non perder o contacto».
Moito se fala da mocidade, que se isto, que se o outro, que o de antes si era traballar e o de agora andar de varanda... «Non é certo, temos alumnos que fixeron dous e tres ciclos, fíxate que teño un rapaz, Miguel, ao que lle din clase cando eu comezaba, e agora outra vez, tantos anos despois. Non paran de reciclarse e de procurar saídas».
María anda por aquí, igual que Xabi e Uxía. A familia Nogueira Franco atende a cachada na que se reúnen os amigos. «Menos mal que Martina nos dixo como poñer ben as sardiñas», admite o noso protagonista. Será pola orientación, será polo que sexa, pero as xoubas non están, esta noite, nada mal. O sol vai caendo e o lume tira para arriba. Aquí, á beira do mar de Arousa, o tema de San Xoán gaña un algo, sobre todo pola boa compaña. Por certo, o rapaz de Oñati, o camareiro que recoñeceu a Aberto, convidou ás cervexas. Por algo sería.