Homenaxe á mestra da Escardia: «Sabemos que xa non estás, pero é moi difícil de entender»
AROUSA
O colexio da Escardia non é moi grande. Todos os seus alumnos entran no pequeno porche que dá acceso ás instalacións escolares. Se sucede algo todo se sabe, todo doe cando magoa e dá ledicia cando as cousas saen ben. Onte non foi un deses días bos. Ou si, depende de como se mire. Foi malo porque non había nada que celebrar. Todo o contrario. A partida dunha das profesoras na única viaxe que non ten camiño de volta. Un pasamento que aconteceu de súpeto, na fin de semana, collendo a todo o mundo co pe cambiado. Inesperada, brusca, inexplicable, abismal, como todas as mortes. Comprobar como o conxunto da comunicade escolar se reunía para despedir a María José Batlle foi, porén, tamén tenro e cálido. Unha demostración de que non todo esvaece cando un debe marchar.
Da mestra que chegou ao colexio no curso 91-92, un ano despois de que fose inaugurado, sabiamos xa que lle gustaba moito pintar e que se preocupaba por que os seus rapaces comprendesen o que explicaba, non importa cantas veces tivese que repetilo. Se cadra porque ela non está xa para facerllo entender, hai algo que os nenos non teñen claro: «Sabemos que xa non estás, pero é moi difícil de entender», dixo Dani, que xunta Sofía falou onte polos seus compañeiros de 5º curso de Primaria, a clase da que María José era titora.
Grazas a eles sabemos tamén agora que lle gustaban as galletas, que era guapa e creativa, que tiña unha chea de anécdotas coas que ilustrar as súas leccións e que facía rir aos seus alumnos, aínda que gastaba tamén o seu xenio e de cando en vez anunciaba en alto: «Voy a sacar al perro».
Así, aos poucos, foron os rapaces debuxando o perfil súa mestra. Os de agora e os de antes, mozos e mozas que pisan xa as aulas dos institutos e aos que se lles crebou a voz ao lembrar «á mellor profesora do mundo». «Estamos todos ben, máis maiores», confesou unha delas antes de que unha compañeira de María José lese un poema como remate. Falou unha nai e unha das súas fillas, emocionada, e non faltou alento institucional. Pero dificilmente podería alguén ser máis preciso ca unha das súas alumnas: «Te queremos y punto».
CRÓNICA a escardia DESPIDE A MARÍA JOSÉ bATLLE