Hai vinte anos vivíamos un momento de desnorte, non sabíamos por que os xóvenes roubaban, que facer co narcotráfico, non sabíamos onde acudir e chamábannos as tolas. Así ata que chegamos á Audiencia Nacional e un xuíz escoitounos e púxose a traballar. Levoulle un ano a instrucción da operación Nécora, pero o 12 de xuño de 1990 foi a gran redada. Recordo que había medo e ameazas, eu fun unha das avisadas, pero a partir de esa data entrounos un sentimento de felicidade. ¿E quen o fixo? Un tal Baltasar Garzón, un xuíz que non desacertou en nada, e todos o sabemos. Nin cando foi a Nécora ni cando máis tarde, xa dedicado á política, prometeunos que se lle incautarían os bens aos narcotraficantes, e o fixo, xunto coa lei de blanqueo que aínda se aplica hoxe en día. De feito, eu sentime orfa cando deixou a política.
Garzón en Cambados é sinónimo de xustiza, e agora de tristeza, porque pasados case 22 anos, despois de todo o terreo gañado e todo o que se aprendeu, sentimos de novo o desnorte e a desolación, indefensos e desprotexidos.
Eu estiven no proceso, e sentín vergoña no Tribunal Supremo. Escoitei aos acusadores e respondían a un tipo de sociedade que non mira máis que polo enriquecemento rápido, e logo escoiteino a el e a súa argumentación estaba baseada nunha denuncia e avalada por unha lexislación, o mesmo que o que logo declararon as testemuñas, os policías e os fiscais. Cando acabou pensamos que era impresionante, pero ao saír, xente coñecedora do tribunal xa me dixeron: «Te equivocas, Carmen, esto es un teatro y ya está sentenciado y condenado». Non o podía crer.
Agora sinto de novo tristeza, pero máis que hai vinte anos, porque é como volver a empezar pero sabendo o que sei. Eu, que fun profesora, non sería capaz de dicirlle hoxe a un neno que estudiara e traballara para facer un mundo mellor. El traballou para reparar ás vítimas, e hoxe as vítimas somos todos. Tamén el.