Aris Villarino: al final, no pudo ser

J.A. FOZ / LA VOZ

FOZ

PEPA LOSADA

Una lesión impidió ayer al joven cumplir su reto solidario de correr sin descanso por la ruta jacobea los 200 kilómetros entre Foz y Santiago

29 jun 2015 . Actualizado a las 05:00 h.

Había salido sobre las cinco de la madrugada del viernes al sábado de su casa en Nois, y 24 horas después, cuando llevaba 125 kilómetros a sus espaldas sin parar, a la altura de Sobrado dos Monxes, su cuerpo le obligó a parar. Estaba bien de ánimo y de fuerzas, pero una lesión en un pie le impedía prácticamente andar. Y así, Aris Villarino, un joven focense de 23 años de edad, dio por finalizada su aventura, su reto solidario consistente en correr sin parar los aproximadamente 200 kilómetros que, por la ruta jacobea, separan Foz de Santiago de Compostela.

4.000 euros

El mérito de Aris es indudable. Y también su contribución, porque ayer mismo entregaba un cheque simbólico por valor de unos 4.000 euros que ha recaudado para la fundación Camilo José Cela, que funciona en el Hospital Clínico Universitario de Santiago, asistiendo, educando y cuidando a niños que pasan largos períodos de tiempo hospitalizado.

La cuenta seguirá abierta unos días más en el Banco Sabadell: «Os cartos van para as familias que non poden afrontar un gasto económico tan elevado como supón ter a un pícaro ingresado moito tempo, e en particular para as familias de nenos con enfermidades oncolóxicas», señaló ayer Aris Villarino, joven que a los 10 años afrontó y superó un cáncer.

Sobre la carrera, apuntaba: «Ao final non puido ser. Non podía andar e tampouco era cousa de deixar a saúde neste resto».

En este momento, Aris no corría solo. Iba con él un amigo de Foz, Jaime Samper: «A idea era facer unha carreira en solitario, pero fixémolo por seguridade. Vían que ía un pouco baixo de moral e como o coche de apoio tiña máis difícil localizarme por entre os montes, durante a noite acompañoume Jaime. Durante case todo o tempo fun moi ben, pero ao final aguantei trinta quilómetros con moita dor. Se paraba e pisaba non podía nin coller unha barrita enerxética, e non era autosuficiente para seguir. Entón, parei».

«Non creo que o volva a intentar. Si farei o percorrido que me falta, quizais non correndo, senón andando, para rematar a peregrinación a Santiago. Pero non sei o que vou tardar en recuperar o nocello. Penso que quizais o poderei facer con toda a xente que me acompañou en este reto e que se mollou, moita xente que non figura pero que está aí», añadió Aris Villarino.

En ese momento, sobre las seis de la tarde de ayer, reconocía que apenas había dormido dos horas: «Non estou baixo de moral. O que estou é canso, cando chegue á casa a ver se podo durmir pola noite. Baixo de moral, xa digo, non estou, porque son consciente de que non tiña marxe para continuar. Cheguei ata onde me deixou o corpo. Foi un abandono obrigado e non teño o remordemento de pensar que podería haber tirado máis... quedábanme uns sesenta quilómetros por diante e co pé tal e como o tiña era imposible recorrelos», concluyó.