Como a meniña tola/
que sae por vez primeira/
con dengue e muradana/
para a festa do lugar;/
así, xentil e aposta/
vai vindo a Primaveira,/
guirnalda de craveles/
verquendo ó seu pasar...»
Curros Enriquez: A Primaveira.
O rei da primavera é o mes de maio, nome que procede de «Maia», nai de Mercurio, deus que representa o trunfo da vexetación, o «mes das flores». En maio remátase de sementa-lo millo, e cando se facía na última finca dunha casa, poñíase no medio, cravada, unha gran rama de xesta en flor; era «poñer o ramo ó maio». O mes era saudado pola galanura das súas flores: «Velaí ven o maio cargado de flores; detrás ven San Xoan que as trae mellores».
Tempo de sol
Entramos en maio; é tempo de sol, necesario da auga da chuvia que empuxa o paso da flor ó froito.A maio refírense unha chea de refráns e ditos referidos á bondade da auga : «esperada como auga de maio», dise cando se anhela algo. Acontece a apoteose florida da vida, escoitanse os últimos cantos do cuco e os primeiros do grilo, pregoeiros do «tempo claro», bó agoiro entre as xentes do rural: significa amor, fartura, bó tempo.
Comezan as festas do ramo florido. A flor como insignia de vida, porque no ciclo será froito e novamente semente. «Os maios» son unha das festas mais populares do ciclo anual. Aproveitando os froitos que da a natureza apreciase a creatividade das xentes nas composicións florais, ou nas coplas que acompañan ós maios, fundamentais na escenificación da celebración, de orixe prehistórico, cubertos de polas e adornados con flores e vexetación.
Mes do amor
Maio é o mes do amor, o mes verde e florido. Amor, vexetación e festas interreleaciónanse entre sí: «Aí ven o maio florido e galán/ tódalas rapazas amores lle dan» (Alvaro Cunqueiro); festas e ritos que sempre se acompañan con cánticos e coplas, xeralmente de carácter irónico, das que a literatura popular garda numerosos exemplos. En Galicia os maios teñen a súa mais xenuina representación en Ourense.