A actriz burelense vai facer fronte a outro papel este sábado, na súa terra, pregoeira e a moita honra
25 may 2016 . Actualizado a las 05:00 h.A actriz burelense Rosalía de Castro encarna a Pandora en La primera mujer en la tierra, una obra de teatro en formato de monólogo na que o dá todo sobre o esceario. Outro un tanto especial ao que suba este sábado vai ser o da Casa da Cultura de Burela para dar o pregón das festas.
-A función represéntase agora en Madrid pero virá a Galicia.
-Vou a Burela con ela o vindeiro 17 de xuño e ao Teatro Colón de A Coruña o 25 de novembro.
-¿Que lle está a aportar Pandora?
-Comezou como un reto que me propuxen como actriz, no que me arrisquei a facer un traballo eu soa. Estás soa co teu corpo e a túa cabeza e o público, pondo toda a carne no asador. Estou aprendendo de min mesma, de feito non sabía que tiña tantos rexistros pois nesta obra paso por varias etapas. A Pandora danlle a inmortalidade e son varias mulleres nunha. Hai moitas cores.
-Algo parecido ao que ocorre na vida dunha muller, altos e baixos, etapas diferentes...
-A historia é coller este mito que abreu a famosa caixa e desatou os males ao mundo para explicar que a culpable non é ela nin o foron as mulleres ao longo da historia, porque buscando en todas as relixións ou case todas as poñen como as malas. Ela dáse conta e vaise vendo como evoluciona a muller, vai evolucionando ela. Dille á humanidade ?non son a culpable eu, sodes vosoutros coas guerras, a pobreza...?
-¡Aínda haberá tamén quen lle bote a culpa da corrupción!
-Hoxe lévase moito o de botar as culpas a outros. Moitos espectadores se quedan identificados, tanto homes como mulleres, na obra. De feito, nunha función con cento e pico persoas, moitas mulleres me paraban ao final para dicirme ?como me emocionaches? ou ?pasoume algo parecido...? pois tamén tocaba temas coma o dos malos tratos. Sobre todo cando chega a parte presente, á Pandora de hoxe en día, é cando a xente xa se nota máis identificada.
-Coma Pandora, ¿gustaríalle ser inmortal?
-Pois non, a verdade. Penso que se me concedesen a inmortalidade igual non disfrutaría tanto da vida. Diso falo tamén, ela envexa aos humanos porque pensan que cada segundo pode ser o último e o viven a tope. É máis interesante que deixarte levar.
-Vexo que Pandora está a ser un punto clave na súa carreira.
-Pandora está sendo un punto de inflexión, si, sobre todo por contar algo que me apetecía facer, sobre un texto de David San Juan que trata temas importantes, e coa axuda do meu director, Germán Torres... aínda que a que está enriba do esceario son eu.
-¿Pasa momentos de estrés?
-Póñome algo nerviosa antes de empezar pero é empezar a falar e pásaseme todo. Non o paso mal, é coma unha viaxe. Cando remato sinto o subidón, a adrenalina, coma un atleta, canso pero eufórico. Logo tomamos un viño ata que se me pasa e vou para a casa, onde me da o baixón.
-E nuns días, pregoeira...
-Estou moi contenta. Collo o sábado un avión e vou directa a Burela. Chego, como, durmo a sesta e a dar o pregón, con moita lusión porque me parece interesante que llo pidan a xente nova e dedicada á cultura. Pareceume chulo, ademáis de que me gusta moito escribir. Falarei das miñas raíces e de que me encanta Burela.
-¿Ten ?burelitis??
-A veces si. Pásame moito co tema do mar, a comida, a familia...
-¿Que imaxe ten das festas de Burela? Eu a de preparar exames mentras oía o ambiente da rúa.
-Eu tamén tiven tempada de exames pero acórdome sobre todo das alfombras forais. Encantábanme. Ía o sábado pola mañá, estabamos pola zona do antigo cine Mon con meu pai e amigos, íamos comer e á tarde vestía o traxe de galega e desfilaba con Ledicia pisando a alfombra que acaba de facer e pensaba ?despois de tanto currar...? pero era moi bonito, cheiraba a frores a rúa, o son das gaitas, etcétera. A verdade é que teño moitas ganas de ir, de disfrutar dos meus e de falar para todo o pobo.