unca vin a Deus, como sí vin a homes que despois foron santos. É máis, non teño a certeza da súa existencia coma sí a teño de homes que son santos. De don Enrique xa se dixo todo, e todo inmenso, coma o atestigou a súa persoa e obra. Pero aínda queda algo por dicir que medio sinalou Ramón Loureiro neste xornal, no seu excelente e marabilloso artigo «Eternidades», que remataba así: «La obra del deán de la catedral, al iluminar el pasado, habita ese eterno presente sobre lo que se asienta la inmortalidad, el auténtico territorio de las eternidades. Él, con generosidad infinita, ha sabido mirar lejos. Por eso cuanto ha escrito vuela tan alto». Así é; en don Enrique todo é alto ou mellor, de altura. A súa forma de ser sempre estivo por enriba dos mortais, como as nubes, que están por enriba de todo e todos. Sempre tocando o ceo. Don Enrique parecía fillo do silencio e a soedade, que veñen daló enriba. E coma o silencio e a soedade, apenas se lle notaba nin se lle sintía, pero ao mesmo tempo «enchía» a alma e «irradiaba» de cotío os seus valores aos demais. Así pasou a súa vida e fixo a súa obra. É verdade: hai homes que semellan aos deuses. De aí que cando desaparez un deles, non morre unha persoa, morre un cacho do mundo, físico ou moral: Mondoñedo, Viveiro, Galiza... bondade, xenerosidade, intelecto... E don Enrique, indudablemente, foi un deles. Que a terra te sexa leve. A tua cova será sempre unha lumieira para todos nós.