Aorixe do entroido pérdese no tempo. Houbo épocas nas que ninguna aldea deixaba de vivir as súas entroidadas, sinxelas e liberadoras.Festas colectivas e populares, nas que todos tomaban parte. Na Galicia dos antergos o entroido sinalaba o fin do inverno e a chegada das sementeiras e o comezo da coaresma? A afección á mesa abondosa e ás libacions xenerosas son compoñentes que nos definen. O noso país sufríu fames históricas ó punto que estudosos ? coma o doutor García Sabell- chegaron a afirmar que a obsesión pola comida non porque abunde, senon porque non a houbo, tese que compartía o xornalista e gastrónomo Jorge Víctor Sueiro, inesquecible amigo, que vía nas fames galegas, a inclinación ás grandes comidas e cuchipandas, reacción contra a penuria sufrida. O Carnaval polos nosos pagos viviu a evolución ó igual que fixeron tódalas manifestacións sociais, culturais e lúdicas; pero mantén a copiosa degustación do animal que é o rei da cociña, o porco,imperio que comparte cos mariscos e os peixes das nosas costas, sendo número principal do antroido o desfile polo prato do lacón e a cachucha, o touciño e a costela; a orella e o rabo; o lacón e os chourizos?co aditamento de garabanzos, grelos e patacas; regadoo por un bó Ribeira Sacra; todo co epílogo duns postres tradicionais. Esquezamos por uns días os ácidos úricos e colesterois; hipertensións, glucosas e demais atrancos, e comamos e bebamos. A austera coresma chega e non vaia ser que os xaxúns e abstinencias nos pillen sen reservas.Xa o dí a vella cantiga: «¡Adeus, martes do entroido/ adeus meu amiguiño/ ata domingo de Pascua, non comerei mais touciño!».