Cando teño un problema, preciso pensar. Iso era o que me pasaba aquel día. Eu miraba o mar desde a inmensa Laxe das Pombas, un dos meus refuxios favoritos. Cando ía co camión á Illa de Arousa adoitaba aproveitar a oportunidade de achegarme ata alí na bicicleta. Levaba un anaco fitando para o mar, coa mente en branco. Pregunteime que faría ela no meu lugar. Tentei poñerme na súa pel. Había moitos anos de distancia entre as dúas, certo. Ela morrera dez anos antes de que eu nacese. Pero desde que coñecín a súa vida, Celia Rivas foi o meu espello. Como unha forza invisible que turra de min.
O mar estaba metálico, aquel día. Fora ata a Illa para falar con exportadores da confraría que me abastecían as cargas de mexillón. Son boa clientela e preciso coidala. Logo, ao rematar, aproveitei para ir á Laxe das Pombas, ou da Escorregadoira, que tamén lle chaman así, ao pé da praia da Area da Secada. Ás veces preciso atopar a soidade fronte ao mar. Era un día soleado de finais do mes de maio. Quería pensar, cavilar sobre a miña vida, sobre o meu futuro. Celia Rivas non era moi reflexiva pero eu, en cambio, preciso meditar moito para tomar unha decisión. Con todo, sentía que me unían a ela moitas cousas. A principal, o feito de sermos as dúas camioneiras. Pero tamén que ás dúas nos morrese o noso pai e tivesemos que afrontar a vida converténdonos no motor dun negocio. Ela foi unha muller con moita inciativa. Eu tamén o son. Son arrufada e coraxosa; non soporto estar queda. Disque Celia Rivas tampouco era quen de acougar un intre. E, o mellor de todo, as dúas somos mulleres.
O que máis me gusta de ir á laxe é a contemplación do solpor. Aquel día aínda quedaba moito tempo para o crepúsculo, pero a luz do sol cristalizada na auga verdosa do mar axudábame a pensar. A clarificar ideas. Ás veces, na voráxine do negocio, na voráxine do camión, non son quen de pensar en min mesma. Cando vou ao volante, estou tan atenta á estrada, ás preocupacións profesionais, á emisora, ao móbil, ao ordenador e a resolver cuestións da empresa, que non atopo tempo para a reflexión. Para pensar na miña vida, preciso afastarme do camión. Como entón; collo a bicicleta, e afástome dando un paseo ata un lugar que me guste. É curioso, pero a bicicleta si que me permite pensar.
Que distintas somos as persoas! Ás veces pregúntome por que preciso remoer tanto as cousas. Seica Celia Rivas non pensaba, actuaba por impulsos, por intuición; así e todo foi quen de poñer en marcha unha actividade económica abraiante, converténdose na raíña do transporte de peixe na Costa da Morte. Ela e mais as súas irmás mercaban practicamente todo o peixe fresco de Fisterra e vendíano en lugares moi diferentes a moitos quilómetros de distancia. Eu, en cambio, non compro nada. Só o transporto.
Ás veces penso en todo o que sucedeu desde a morte de meu pai. El non era un empresario, era un simple autónomo que lograra mercar un camión con moito esforzo. Eu, en cambio, non son camioneira. Son unha titulada universitaria, reconducida pola vida. Pero gústame o volante. Gústame a condución. Gústame a estrada. E gústame o camión. A empresa deume a oportunidade de ser quen de levar a teoría á práctica. E de crear un proxecto moderno, que despegase, poñendo a tecnoloxía ao seu servizo. Non foi doado. Unha empresa de transporte radicada na Guarda, a derradeira punta de Galicia, ten pouco ao seu favor, excepto Portugal. Pero supereime. Non fixen máis ca seguir os pasos de Celia Rivas. Ela, moitos anos antes, en Fisterra. Eu, na Guarda.