La UE estudia crear lugares en el monte para abandonar restos orgánicos y alimentar al lobo

Héctor J. Porto REDACCIÓN/LA VOZ.

GALICIA

La medida busca evitar que el depredador baje a las granjas y mate ganado para comer.

24 jun 2010 . Actualizado a las 03:16 h.

La Comisión Europea estudia fijar lugares estratégicos en el monte en los que se podrían abandonar restos orgánicos de forma controlada para alimento del lobo. Según la información que maneja la Xunta, que admite que esta es una práctica arriesgada, la UE establecería unos requisitos exhaustivos de tal forma que solo podrían dejarse cadáveres de animales probadamente sanos, certificados por veterinarios: ejemplares muertos por ataques de alimañas y depredadores o por traumatismos, detalla Emilio Rosa, subdirector xeral de Recursos Cinexéticos e Piscícolas.

Además de abaratar al ganadero los gastos de transporte y destrucción de los restos -hoy a cargo de empresas gestoras autorizadas-, se busca facilitar el alimento a los animales salvajes. Y en última instancia impedir que vayan en aumento los ataques al ganado por parte de lobos y perros asilvestrados, que no tendrían que abandonar el monte y rondar las granjas.

Rosa recuerda que en Navarra tuvieron un problema similar con el buitre, que arremetía contra las cabañas de animales a falta de carroña, y que se crearon comederos. Y que en Galicia se registraron casos aislados de ataques con carroñeros menores como el cuervo y el zorro.

De hecho, es una reivindicación habitual de los agricultores, que reclaman regresar a los viejos usos de abandonar el animal muerto en el monte. Así lo recordaba José Manuel Bernárdez, el ganadero de la localidad lucense de Taboada que halló sus ovejas muertas el pasado 7 junio. «Noutro tempo deixábanse as reses no monte Faro, e así os lobos tíñano máis fácil para comer sen necesidade de andar baixando ás aldeas», explicaba aún rodeado de los quince cadáveres diseminados por la finca.

«Non baixa ás aldeas famento»

Aunque admite que antes el depredador «comía animais mortos, restos dos partos das vacas, fauna salvaxe», y ahora lo tiene muy difícil, Pepe Salvadores, de Adega, tacha de «sensacionalismo que se diga que agora o lobo galego baixa ás aldeas famento. Non é certo que haxa un escenario dramático de fame», tercia para añadir que «calquera sitio é susceptible de que o lobo apareza, o que pasa é que a xente confíase e deixa o gando fóra porque leva tempo sen velo». Salvadores asegura que los daños que causa son asumibles pero que «teñen que pagarse entre todos, nunca cargarllos na conta aos gandeiros».

«O lobo non anda famento de repente, sempre houbo ataques, e sempre andivo entre a xente. Hainos hasta cerca das cidades, en Lugo, Santiago, Abegondo, co mato, co monte, con algo de abrigo, non necesitan moito espazo. Só ocorre que pasa desapercibido porque evita ao home. Hai unha correspondencia entrambos, de feito -elogia Salvadores-, sen a tolerancia tradicional da xente do medio rural galego teríase extinguido, nunca se ensañou con el, como si ocorreu noutros lugares dos que desapareceu».

El agricultor sabe también, explica este experto ecologista, que la presencia del lobo es una garantía sanitaria en el monte, «xa que fai unha función de selección ao comer o animal morto, enfermo ou vello, e impide que se transmitan enfermedades». Pero también es cierto, objeta Salvadores, que la gente que convive con el depredador «está en desvantaxe, polo que debe ser compensada áxil e convenientemente».

La imagen positiva

Adega pide que se dé un paso más en las políticas de protección y se «saque partido de forma intelixente ao lobo e ao seu hábitat, á súa imaxe positiva. En Portugal o fan, presumen da súa convivencia: non é o mesmo ter una serra ou unha fraga con lobo que sen el. A figura salvaxe é un patrimonio natural, cultural e turístico. Véxase como o explotan en Estados Unidos, ou en Sanabria, onde están montando un centro de interpretación do lobo». Y no se trata de salvar «ao gran depredador que nos queda» criándolo en cautividad, advierte Salvadores, «hai que conservar o seu hábitat, con todo o que isto comporta».