-Cala muller, cala... un badanas! Suspendeu catro. Se pensase nos libros como pensa nas rapazas sacaba todo sobresaíntes. A xente na ringleira do supermercado volveu a cabeza. O rapaz espetou os ollos no chan e non volveu erguelos. Levaba unha chaqueta deportiva, uns pantalóns vaqueiros rotos e un bigote que xa demandaba un primeiro afeitado. Pola conversa souben que cursaba segundo da ESO e que estaba a piques de cumprir os 14 anos. Adolescencia en estado puro. Eu podería falar do momento concreto en que notei aquel estoupido. Corría a primavera do 86. Os maiores acababan de votar o referendo sobre a entrada na OTAN. A min érame igual estar con Washington, con Moscú ou cos non aliñados. Sen sabelo, mercara o billete de ida cara a idade adulta. Co tempo aprendín que a adolescencia é esa peaxe que debemos pagar ao abandonar o que Rilke definía como a verdadeira patria dos homes. A inestabilidade mental e os cambios de criterio están á orde do día. Que llo pregunten a un meu curmán que en poucos meses quixo ser capador de cochos, astronauta e piloto de motocross. Farto de ver que na casa non o tomaban en serio ameazou con marchar para a lexión. Colleuno tan a peito que foi á Caixa de Recrutas da Coruña preguntar como era iso de ser voluntario. Ás poucas semanas xa andaba con outras teimas nada relacionadas cos cuarteis. Os namoramentos tiñan a mesma consistencia que as vocacións laborais. Así estaba o autobús escolar que conducía o bo de Estevo: non había espazo nos asentos para máis iniciais e corazóns con frechas. Ás rapazas que coñeciamos pouco lles importaban as nosas declaracións de amor. Máis ilustradas ca nós, preferían ler Nuevo Vale. Amarradas a aquelas páxinas fuxían da man de Rob Lowe e durmían no peito afelpado de Lorenzo Lamas. Como aqueles galáns nunca pasaban pola Comarcal 413, os domingos marchaban agarradas a tipos que facían roncar as súas motos trucadas. E nós cruzabamos os dedos para que o carburador de 18 milímetros gripase na primeira costa. Vencidos e desarmados, pasabamos a tarde na eira do Ferreiro. Tirando balóns contra un aro de bicicleta que facía de canastra. Case trinta anos despois segue pendurado no hórreo, como única proba arqueolóxica dun tempo que xa non é. De volta na casa merendabamos enormes bocatas de natacha con azucre mentres na radio cantaban a quiniela do domingo. Na cama adormeciamos cun programa de radio no que a xente mandaba cartas para dedicar cancións. -Ahora vamos a pinchar Lonely tears in Chinatown que nos pide María José para un chico de ojos verdes con el que bailó en disco Pazos. E nas declaracións de amor que o locutor lía durante horas case nunca apareciamos nós. Ben, minto, algún tempo despois case caio da cama porque unha rapaza que apenas coñecía me dedicou Mi novio es un zombie. Nunca me atrevín a preguntarlle o por que daquela canción de amor necrófila. Estes e outros fotogramas pasaron pola miña cabeza cando escoitei a conversa do súper. Por un momento sentinme como aquel rapaz de vaqueiros rachados e bigote incipiente que abaixaba a cabeza. Un faise maior aprendendo a encaixar golpes e na adolescencia chegan as primeiras situacións comprometidas. Lembrei unha aínda máis embarazosa. A un amigo meu o pai emprazouno a unha conversa de adultos. Non houbo diálogo. O proxenitor tirou de figura retórica coma quen tira dunha navalla: -As sabas son túas pero a lavadora é de todos. Ninguén dixo que a vida fose fácil, só que pagaría a pena vivila; incluso neses anos que andas cun nó na gorxa e co corazón nun puño. fóra de cobertura POR RAMÓN VILAR LANDEIRA